Η ιστορία του Χριστού δεν τελειώνει με τη Σταύρωση· ούτε με την Ανάσταση· τελειώνει με την ευγενέστερη όλων των πράξεων: την απόσυρση.
Η Ανάληψη, αυτή η σιωπηλή ανάβαση προς τους ουρανούς, δεν είναι μια θεαματική αποχώρηση, αλλά μια λεπταίσθητη, σχεδόν αόρατη, αποδέσμευση από τον κόσμο.
Είναι το τέλος της ενσάρκωσης και η αρχή της διακριτικής, άυλης παρουσίας.
Ο Χριστός, που βάδισε ανάμεσα στους ανθρώπους, που άγγιξε, έκλαψε, δίδαξε και πόνεσε, αποχωρεί. Όχι γιατί εγκαταλείπει, αλλά γιατί σέβεται.
Δεν αποσύρεται για να απουσιάζει, αλλά για να δώσει χώρο στην ελευθερία.
Η ανάληψη δεν είναι φυγή, είναι η τελευταία πράξη ταπείνωσης.
Όταν οι θνητοί κατακτούν εξουσία, την κρατούν με νύχια και με δόντια.
Ο Χριστός, έχοντας νικήσει τον θάνατο, θα μπορούσε να ιδρύσει βασίλειο επίγειο, να αξιώσει δικαιοσύνη, να κυβερνήσει τους λαούς με θεϊκή βεβαιότητα.
Όμως επιλέγει την ανάληψη.
Επιλέγει να μην εξουσιάσει, να μη διατάξει, να μην επιβληθεί.
Η θεϊκή του δύναμη φανερώνεται στην απόσυρση. Η εξουσία Του εκδηλώνεται στην άρνηση της.
Πόση ευγένεια υπάρχει στην άρνηση της κυριαρχίας!
Στην άρνηση να συνεχίσει να είναι παρών με την ένσαρκη βεβαιότητα.
Η Ανάληψη είναι το αντίθετο του θριάμβου, είναι μια πράξη σιωπηλής αγάπης, είναι η θεϊκή συστολή, η απόλυτη μορφή ελευθερίας.
Όχι πια εντολές, όχι θαύματα, όχι επιτιμήσεις· μόνο μια σιωπή που χωρά τον κόσμο.
Ο Χριστός δεν αναχωρεί από αδυναμία· αποσύρεται από πληρότητα.
Είναι πλήρης η αγάπη Του, ώστε δεν χρειάζεται πια παρουσία.
Γίνεται αόρατος για να γίνει παγκόσμιος. Αναλαμβάνεται για να κατασκηνώσει στο πνεύμα του ανθρώπου.
Η πράξη αυτή συνιστά θεολογικά το απόγειο της συγκατάβασης.
Στην ενανθρώπηση, ο Θεός κατεβαίνει.
Στην Ανάληψη, ανεβαίνει, αλλά όχι όπως οι κοσμικοί βασιλείς.
Δεν υψώνεται για να κυριαρχήσει, αλλά για να παραδώσει, για να αφήσει την Εκκλησία, όχι ως στρατόπεδο, αλλά ως κοινότητα ελευθέρων υπάρξεων.
Στην πράξη αυτή κλείνει ένας κύκλος: από το «γεννηθήτω το θέλημά Σου» στον κήπο της Γεθσημανή, φτάνουμε στο «εγώ είμι μεθ’ υμών πάσας τας ημέρας».
Η παρουσία Του, πλέον, δεν είναι υλική είναι μυστηριακή, εσωτερική, πνευματική.
Και όμως, μέσα στην ευγένεια αυτής της αποχώρησης, αναδύεται ένα άφατο μεγαλείο.
Σαν τον ήλιο που δεν δύει αλλά μεταμορφώνεται σε φώς πανταχού παρόν, έτσι κι Εκείνος, δια της Ανάληψης, δεν απομακρύνεται· διεισδύει.
Δεν υψώνεται μόνο στους ουρανούς, αλλά και στο βάθος της ανθρώπινης ύπαρξης.
Σαν να λέει: «Εσείς θα συνεχίσετε. Εσείς θα είστε το φώς. Εσείς θα γίνετε Εγώ».
Η Ανάληψη, λοιπόν, είναι το άκρον άωτον της αγάπης: όταν ο Θεός δεν στέκει πάνω από τον άνθρωπο, αλλά του παραδίδει τον κόσμο και το κάνει χωρίς τελετουργικό μεγαλείο· με απλότητα, με το βλέμμα στραμμένο στους ουρανούς και την υπόσχεση ότι δεν θα μείνει ορφανή η καρδιά. Είναι η ώρα της ευγενούς σιωπής.
Όταν η θεότητα δεν θορυβεί, Δεν θριαμβεύει, αλλά μόνο αναλαμβάνεται.
Αυτός είναι ο δικός Του τρόπος να βασιλεύει: όχι με θρόνους και σκήπτρα, αλλά με απουσία που γίνεται παρουσία.
Με σιωπή που γίνεται Λόγος, με ανάληψη που γίνεται εντός μας κάθοδος.
Κι εμείς, μένουμε με τα μάτια στραμμένα ψηλά: Όχι για να Τον αναζητήσουμε στους ουρανούς, αλλά για να αναγνωρίσουμε μέσα μας τη θεία εκείνη φωνή που ψιθυρίζει: «Ελευθερία είναι η αγάπη που δεν απαιτεί».
Κούρος Αλέξανδρος
Η Ανάληψη, αυτή η σιωπηλή ανάβαση προς τους ουρανούς, δεν είναι μια θεαματική αποχώρηση, αλλά μια λεπταίσθητη, σχεδόν αόρατη, αποδέσμευση από τον κόσμο.
Είναι το τέλος της ενσάρκωσης και η αρχή της διακριτικής, άυλης παρουσίας.
Ο Χριστός, που βάδισε ανάμεσα στους ανθρώπους, που άγγιξε, έκλαψε, δίδαξε και πόνεσε, αποχωρεί. Όχι γιατί εγκαταλείπει, αλλά γιατί σέβεται.
Δεν αποσύρεται για να απουσιάζει, αλλά για να δώσει χώρο στην ελευθερία.
Η ανάληψη δεν είναι φυγή, είναι η τελευταία πράξη ταπείνωσης.
Όταν οι θνητοί κατακτούν εξουσία, την κρατούν με νύχια και με δόντια.
Ο Χριστός, έχοντας νικήσει τον θάνατο, θα μπορούσε να ιδρύσει βασίλειο επίγειο, να αξιώσει δικαιοσύνη, να κυβερνήσει τους λαούς με θεϊκή βεβαιότητα.
Όμως επιλέγει την ανάληψη.
Επιλέγει να μην εξουσιάσει, να μη διατάξει, να μην επιβληθεί.
Η θεϊκή του δύναμη φανερώνεται στην απόσυρση. Η εξουσία Του εκδηλώνεται στην άρνηση της.
Πόση ευγένεια υπάρχει στην άρνηση της κυριαρχίας!
Στην άρνηση να συνεχίσει να είναι παρών με την ένσαρκη βεβαιότητα.
Η Ανάληψη είναι το αντίθετο του θριάμβου, είναι μια πράξη σιωπηλής αγάπης, είναι η θεϊκή συστολή, η απόλυτη μορφή ελευθερίας.
Όχι πια εντολές, όχι θαύματα, όχι επιτιμήσεις· μόνο μια σιωπή που χωρά τον κόσμο.
Ο Χριστός δεν αναχωρεί από αδυναμία· αποσύρεται από πληρότητα.
Είναι πλήρης η αγάπη Του, ώστε δεν χρειάζεται πια παρουσία.
Γίνεται αόρατος για να γίνει παγκόσμιος. Αναλαμβάνεται για να κατασκηνώσει στο πνεύμα του ανθρώπου.
Η πράξη αυτή συνιστά θεολογικά το απόγειο της συγκατάβασης.
Στην ενανθρώπηση, ο Θεός κατεβαίνει.
Στην Ανάληψη, ανεβαίνει, αλλά όχι όπως οι κοσμικοί βασιλείς.
Δεν υψώνεται για να κυριαρχήσει, αλλά για να παραδώσει, για να αφήσει την Εκκλησία, όχι ως στρατόπεδο, αλλά ως κοινότητα ελευθέρων υπάρξεων.
Στην πράξη αυτή κλείνει ένας κύκλος: από το «γεννηθήτω το θέλημά Σου» στον κήπο της Γεθσημανή, φτάνουμε στο «εγώ είμι μεθ’ υμών πάσας τας ημέρας».
Η παρουσία Του, πλέον, δεν είναι υλική είναι μυστηριακή, εσωτερική, πνευματική.
Και όμως, μέσα στην ευγένεια αυτής της αποχώρησης, αναδύεται ένα άφατο μεγαλείο.
Σαν τον ήλιο που δεν δύει αλλά μεταμορφώνεται σε φώς πανταχού παρόν, έτσι κι Εκείνος, δια της Ανάληψης, δεν απομακρύνεται· διεισδύει.
Δεν υψώνεται μόνο στους ουρανούς, αλλά και στο βάθος της ανθρώπινης ύπαρξης.
Σαν να λέει: «Εσείς θα συνεχίσετε. Εσείς θα είστε το φώς. Εσείς θα γίνετε Εγώ».
Η Ανάληψη, λοιπόν, είναι το άκρον άωτον της αγάπης: όταν ο Θεός δεν στέκει πάνω από τον άνθρωπο, αλλά του παραδίδει τον κόσμο και το κάνει χωρίς τελετουργικό μεγαλείο· με απλότητα, με το βλέμμα στραμμένο στους ουρανούς και την υπόσχεση ότι δεν θα μείνει ορφανή η καρδιά. Είναι η ώρα της ευγενούς σιωπής.
Όταν η θεότητα δεν θορυβεί, Δεν θριαμβεύει, αλλά μόνο αναλαμβάνεται.
Αυτός είναι ο δικός Του τρόπος να βασιλεύει: όχι με θρόνους και σκήπτρα, αλλά με απουσία που γίνεται παρουσία.
Με σιωπή που γίνεται Λόγος, με ανάληψη που γίνεται εντός μας κάθοδος.
Κι εμείς, μένουμε με τα μάτια στραμμένα ψηλά: Όχι για να Τον αναζητήσουμε στους ουρανούς, αλλά για να αναγνωρίσουμε μέσα μας τη θεία εκείνη φωνή που ψιθυρίζει: «Ελευθερία είναι η αγάπη που δεν απαιτεί».
Κούρος Αλέξανδρος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου