Θεατρική παράσταση από τους μαθητές του Δημοτικού Σχολείου Δουραχάνης

 

 

 

 

 

epirus - tv - news

 

Η ΕΚ ΔΕΞΙΩΝ ΚΑΘΕΔΡΑ

  

π. Δημητρίου Μπόκου

Με την ενσάρκωσή του ο Θεός «επί της γης ώφθη και τοις
ανθρώποις συνανεστράφη». Θέλησε να έλθει αυτοπροσώπως ανάμεσά μας, να μας δώσει τη δυνατότητα να τον γνωρίσουμε από κοντά, μάλλον να (ανα)γνωριστούμε από αυτόν πάλι ως γνήσια τέκνα του («γνόντες τον Θεόν, μάλλον δε γνωσθέντες υπ’ αυτού»), «ίνα την υιοθεσίαν απολάβωμεν». Αφότου γνωρίσαμε τον Χριστό, δεν είμαστε
πλέον δούλοι, αλλά υιοί του Θεού. Γι’ αυτό η Χάρη του Αγίου Πνεύματος παρακινεί την καρδιά μας να αναζητεί τον Θεό και να τον φωνάζει «αββά», πατέρα. Όντας όμως γνήσιοι υιοί του Θεού, γινόμαστε και κληρονόμοι του (Γαλ. 4, 1-8· Ρωμ. 8, 14-17).
Αυτό το οφείλουμε αποκλειστικά στον Ιησού Χριστό. Εκείνος, μέσα από μια θαυμαστή διαδικασία, μας έκαμε συγκληρονόμους του, μας έδωσε θέση δίπλα του, στη Βασιλεία του Θεού. Η τελευταία πράξη του, η αυλαία των συγκλονιστικών γεγονότων που για χάρη μας έλαβαν χώρα κατά την επί γης παρουσία του, ήταν η ένδοξη Ανάληψή του. Η εκ δεξιών του Θεού καθέδρα. Η ανθρώπινη φύση του, άρρηκτα πάντα ενωμένη με τη θεία του φύση, ανέβηκε στον ουρανό «και εκάθισεν εκ δεξιών του Θεού» (Μαρκ. 16, 20). Έγινε συγκάθεδρος της Αγίας Τριάδας.
Στην ανθρώπινη φύση του Χριστού όμως

Λόγος στην Άνάληψη τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ Ἁγίου Διαδόχου Φωτικῆς

 

Α’. Ελάτε τώρα οι ιερείς των Ιουδαίων, γιατί είναι ώρα για νικητήριους λόγους. Έλα εδώ εσύ που συγκεντρώνεις τα πλήθη και είσαι και κήρυκας του Χριστού και λέγε και ζωγράφιζε έντονα με την αλήθεια σου πώς οι πρώτοι έδωσαν το αργύριο της κακοβουλίας τους (Ματθ. κη’ 12) στους στρατιώτες, νομίζοντας πως με το ψέμα θα καλύψουν την μη ορατή αλήθεια. Λέγε ακόμη και το πώς τώρα οι λειτουργοί του Χριστού παραδεχόμαστε τον Κύριο, που αναστήθηκε την τρίτη ημέρα από τους νεκρούς και ανέβηκε στους ουρανούς, και τον αποκαλούμε αδιάκοπα με καύχηση Σωτήρα. Αυτόν, που Τον δέχτηκαν οι ουρανοί, καθώς παρουσιάστηκε σ’ αυτούς με θείο θαύμα, και που η γη, που βαστάζεται από τη θέλησή Του, δεν μπορούσε να Τον βαστάξει. Αυτόν που Τον παρέλαβε φωτεινή νεφέλη εκπληρώνοντας φανερά το περιεχόμενο της προφητείας, και οι Άγγελοι τον συνόδευσαν με ύμνους μέχρι τους πατρικούς θρόνους, κράζοντας ακατάπαυστα: «Ο Κύριος των δυνάμεων, Αυτός είναι ο ένδοξος Βασιλιάς» (Ψαλμ. κγ’ 10). Αυτόν, που ο Ψαλμωδός προβλέποντας την άνοδό Του από τη γη στον ουρανό, φωτιζόμενος από το Άγιο Πνεύμα, έψαλλε: «Ανέβηκε ο Θεός μέσα σε αλαλαγμούς, ανέβηκε ο Κύριος με ήχους σάλπιγγας»

Στὴν Ἀνάληψη τοῦ Κυρίου Λόγος Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ

Βλέπετε αυτή τη κοινή για μας, εορτή και ευφροσύνη, την οποία ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός εχάρισε με την Ανάσταση και Ανάληψή του στους πιστούς;Επήγασε από θλίψη.

Βλέπετε αυτή τη ζωή, μάλλον δε την αθανασία;
Επιφάνηκε σε μας, από θάνατο.
Βλέπετε το ουράνιο ύψος, στο οποίο ανέβηκε κατά την ανύψωσή του ο Κύριος και την υπερδεδοξασμένη δόξα που δοξάσθηκε κατά σάρκα;
Το πέτυχε με τη ταπείνωση και την αδοξία.
Όπως λέγει ο απόστολος γι’ αυτόν, «εταπείνωσε τον εαυτό του γενόμενος υπήκοος μέχρι θανάτου, και μάλιστα σταυρικού θανάτου, γι’ αυτό κι’ ο Θεός τον υπερύψωσε και του χάρισε όνομα ανώτερο από κάθε όνομα, ώστε στο όνομα του Ιησού να καμφθεί κάθε γόνατο επουρανίων και επιγείων και καταχθονίων και να διακηρύξει κάθε γλώσσα ότι
ο Ιησούς Χριστός είναι ο Κύριος σε δόξα Θεού Πατρός».(Φιλιπ. 2: 8-11).

Εάν λοιπόν ο Θεός υπερύψωσε το Χριστό του για το λόγο ότι ταπεινώθηκε, ότι ατιμάσθηκε, ότι πειράσθηκε, ότι υπέμεινε επονείδιστο σταυρό και θάνατο για χάρη μας, πως θα σώσει και θα δοξάσει και θα ανυψώσει εμάς, αν δεν επιλέξωμε τη ταπείνωση, αν δεν δείξουμε την προς τους ομοφύλους αγάπη, αν δεν ανακτήσωμε τις ψυχές μας, δια της υπομονής των πειρασμών, αν δεν ακολουθούμε δια της στενής πύλης και οδού, που οδηγεί στην αιώνια ζωή, τον σωτηρίως καθοδηγήσαντα σ’ αυτήν; «διότι, και ο Χριστός έπαθε για μας, αφήνοντάς μας υπογραμμό (παράδειγμα), για να παρακολουθήσουμε τα ίχνη του». (Α’ Πέτρ. 2:21).

Η ενυπόστατος Σοφία του υψίστου Πατρός, ο προαιώνιος Λόγος, που από φιλανθρωπία ενώθηκε μ’ εμάς και μας συναναστράφηκε,ανέδειξε τώρα εμπράκτως μια εορτή πολύ ανώτερη και από αυτή την υπεροχή. Γιατί τώρα γιορτάζουμε

Ο βασιλεύς μας εσκοτώθη, καμμία συνθήκη δεν έκαμε

 

Μίαν φοράν όταν επήραμε το Ναύπλιο, ήλθε ο Άμιλτον να με ιδή.

Μου είπε ότι: “Πρέπει οι Έλληνες να συμβιβασθούν και η Αγγλία να μεσιτεύσει”.

Εγώ του αποκρίθηκα ότι: “Αυτό δε γίνεται ποτέ,

                                     Ελευθερία ή Θάνατος.

Εμείς καπετάν Άμιλτον ποτέ συμβιβασμό δεν κάναμε με τον Τούρκο.

Άλλους έκοψε, άλλους σκλάβωσε με το σπαθί,

και άλλοι καθώς εμείς, εζούσαμεν ελεύθεροι από γενεά εις γενεά.

Ο βασιλεύς μας εσκοτώθη, καμμία συνθήκη δεν έκαμε.

Η φρουρά του είχε παντοτινόν πόλεμον με τους Τούρκους

και δύο φρούρια ήταν πάντοτε ανυπότακτα”.

Με είπε: “Ποία είναι η βασιλική φρουρά του, ποία είναι τα φρούρια;”.

“Η φρουρά του βασιλέως μας είναι οι λεγόμενοι κλέφτες,

τα φρούρια η Μάνη και το Σούλι και τα βουνά”.

                                                                                     Θεόδωρος Κολοκοτρώνης

 

Κωνσταντινούπολη: Ἡ ἀρχοντικὴ καὶ βασιλικὴ πολιτεία

 

τοῦ Φώτη Κόντογλου

Τί ἤτανε, ἀληθινά, ἐκεῖνο τὸ Βυζάντιο, ἐκείνη ἡ Κωνσταντινούπολη; Παραμυθένιος κόσμος! Ὄχι μοναχὰ ἡ ἀρχαία πολιτεία, μὰ κι ἡ καινούρια, ὣς τοῦ σουλτάν-Χαμὶτ τὰ χρόνια.
Εἶχα γνωρίσει ἕναν χριστιανὸ Ἀνατολίτη κοσμογυρισμένον, ποὺ ἔζησε πολλὰ χρόνια στὴν Εὐρώπη καὶ στὴν Ἀμερική, στὴ Λόντρα, στὸ Παρίσι, στὴ Ρώμη, στὴ Νέα Ὑόρκη.
«Ὅλες αὐτὲς οἱ μεγάλες πολιτεῖες, μοῦ ἔλεγε, εἶναι σπουδαῖες, μὰ σὰν τὴν Κωνσταντινόπολη δὲν ὑπάρχει ἄλλη στὴν οἰκουμένη, κι οὔτε βρίσκεται στὸν ντουνιὰ τέτοια ἐπίσημη ἀρχοντικιὰ καὶ βασιλικὴ πολιτεία».
Στὰ χρόνια τῶν Βυζαντινῶν «ἡ βασιλεύουσα Πόλις» θὰ εἶχε μιὰ... ἐξωτικὴ κι ἀλλόκοτη μεγαλοπρέπεια. Χίλιοι κουμπέδες (τροῦλλοι) κατάχρυσοι λαμποκοπούσανε μέσα στὴ βλογημένη αὐτὴ ἀφεντοπολιτεία.
Στὴ μέση στεκότανε, σὰν ἥλιος, ἡ Ἁγιὰ Σοφιά, καὶ γύρω της ἤτανε σκορπισμένες οἱ ἄλλες ἐκκλησίες μὲ τοὺς χρυσοὺς κουμπέδες, σφαῖρες οὐράνιες, ποὺ λὲς καὶ γυρίζανε γύρω στὸν ἥλιο.
Δὲν φαινόντανε πὼς ἤτανε κτίρια καμωμένα ἀπὸ τὸν ἄνθρωπο, ἀλλὰ σὰν νὰ κατεβήκανε ἀπὸ τὸν οὐρανὸ καὶ σταθήκανε ἀπάνω στὴ γῆ.
Κι ἀπὸ μέσα ἤτανε καταστολισμένες μὲ ψηφιά, μὲ χρωματιστὰ μάρμαρα, μὲ σμάλτα, μὲ ζωγραφιές, ποὺ θαρροῦσε κανένας

«Τῆς ἁλώσεως προηγεῖται ἡ ἀποστασία καὶ τῆς ἀποστασίας ἕπεται ἡ ἅλωσις»

 

Ὁμιλία ποὺ ἐκφώνησε ὁ δάσκαλος κ. Σάββας Ἠλιάδης στὸ ἀρχονταρίκι τοῦ Ἱεροῦ Κοινοβίου Ὁσίου Νικοδήμου στὸ Κιλκὶς τὴν Δευτέρα 29 Μαΐου 2017

 

Ὁ ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης ἑρμηνεύοντας τὸν πρῶτο στίχο ἀπὸ τὸ 4ο κεφάλαιο, τῆς Ἃ΄ πρὸς Τιμόθεον ἐπιστολῆς: «Τὸ δὲ Πνεῦμα ρητῶς λέγει ὅτι ἐν ὑστέροις καιροῖς ἀποστήσονται τινὲς τῆς πίστεως, προσέχοντες πνεύμασι πλάνοις καὶ διδασκαλίαις δαιμονίων, ἐν ὑποκρίσει ψευδολόγων…», γράφει: «Ὁ ἀπόστολος Παῦλος τὰ λέγει διὰ τοὺς ὕστερον γενομένους αἱρετικούς, (…) καὶ διὰ ὅλους τούς ἄλλους, τὸς καταγομένους ἀπὸ τὴν πονηρᾶν φατρίαν τῶν αἱρετικῶν τούτων. Βλέπε δὲ ἀγαπητέ, ὅτι ὁ Παῦλος εἶπε, πὼς οἱ αἱρετικοὶ πρῶτον ἔχουν νὰ ἀποστατήσουν ἀπὸ τὴ πίστιν καὶ τότε νὰ ξεράσουν τὰς κακοδοξίας αὐτῶν, διὰ νὰ δείξει πὼς ἡ πίστις εἶναι ὡσὰν ἄγκυρα καὶ ὅταν τινὰς ξεπέσει ἀπὸ τὴν ἄγκυραν, ναυαγεῖ καὶ καταποντίζεται εἰς τὴν ἀπώλειαν, κατὰ τὸν θεῖον Χρυσόστομον».
Καὶ συνεχίζει παρακάτω: «Ἐκεῖνα ὁπού οἱ αἱρετικοὶ οὗτοι ψεύδονται, δὲν τὰ ψεύδονται κατὰ ἄγνοιαν, ἀλλὰ γνωρίζοντες ὅτι εἶναι ψευδῆ, ὑποκρίνονται πὼς διδάσκουσι ταῦτα ὡς ἀληθινὰ καὶ βέβαια». Κρατῆστε καλὰ αὐτὴν τὴν...
μεγάλη διαχρονικὴ ἀλήθεια, ἀδελφοί μου, καθώς, ἀκριβῶς ἔτσι ἐργάζονται καὶ σήμερα οἱ ἐκτός, ἀλλὰ καὶ οἱ ἐντός τῆς Ὀρθοδοξίας, καὶ ἐκπορθοῦν καὶ ἁλώνουν τὶς ψυχές, ἀλλοιώνοντας τὴν Ἀλήθεια καὶ τὰ ὅρια τῆς Ἐκκλησίας.


Ὅταν ὁ ἄνθρωπος ἀφίσταται, ἀπομακρύνεται ἀπὸ τὸ καλό, -καὶ αὐτὸ τὸ καλὸ δὲν εἶναι παρὰ ἡ Ἀλήθεια, τὴν ὁποία διδάσκει ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία, διὰ τοῦ Εὐαγγελίου καὶ τῶν Ἁγίων της- τότε ἀκολουθεῖ ἡ ἰσοπέδωση τῶν πάντων, ἡ ἅλωση, ἡ καταστροφή. Τὸ διδάσκει ἐξάλλου μέσα στὸ χρόνο, μὲ γεγονότα καὶ αὐτὴ ἡ ἱστορία τοῦ ἀνθρώπου, καὶ ἡ Ἅλωση τῆς Πόλης ἀποτελεῖ μία ἀπὸ αὐτὲς τὶς κοσμοϊστορικὲς περιπτώσεις. Αὐτά, ὡς μία μικρὴ εἰσαγωγή, διότι σήμερα ζοῦμε, χωρὶς πάσης ἀμφιβολίας, σὲ «ὕστερους καιρούς».
Ὁ Φώτης Κόντογλου μὲ τὸ δικό του κοντύλι θρηνεῖ τὴν Ἅλωση τῆς Πόλης:


«Ὅπως οἱ ἅγιοι βασανίζουνται καὶ στὸ τέλος τελειώνουνε τὸ μαρτύριό τους μὲ τὸ θάνατο καὶ παίρνουνε

Κωνσταντῖνος ΙΑ´ Παλαιολόγος – Ἡ τελευταία ὁμιλία πρὸς τὸν λαόν (ὀλίγον πρὸ τῆς Ἁλώσεως)

Ἀπὸ τὸ Χρονικὸν τοῦ Μεγάλου Λογοθέτου Γεωργίου Σφραντζῆ ἢ Φραντζῆ
Ἐκδοθὲν ἐν Κερκύρᾳ ἔτει 1477

Ἐμεῖς μέν, εὐγενέστατοι Ἄρχοντες καὶ ἐκλαμπρότατοι δήμαρχοι καὶ στρατηγοὶ καὶ γενναιότατοι στρατιῶται καὶ πᾶς ὁ πιστὸς καὶ τίμιος λαός, καλὸς οἴδατε ὅτι ἔφθασεν ἡ Ὥρα καὶ ὁ ἐχθρὸς τῆς πίστεως ἡμῶν βούλεται ἵνα μετὰ πάσης τέχνης καὶ μηχανῆς ἰσχυροτέρως στενοχωρήσῃ ἡμᾶς καὶ πόλεμον σφοδρὸν μετὰ συμπλοκῆς μεγάλης καὶ συρρήξεως ἐκ τῆς χέρσου καὶ θαλάσσης δώσῃ ἡμῶν μετὰ πάσης δυνάμεως, ἵνα, εἰ δυνατόν, ὡς ὄφις τὸν ἰὸν ἐκχύσῃ καὶ ὡς λέων ἀνήμερος καταπίῃ ἡμᾶς. Διὰ τοῦτο λέγω καὶ παρακαλῶ ὑμᾶς ἵνα στῆτε ἀνδρείως καὶ μετὰ γενναίας ψυχῆς, ὡς πάντοτε ἕως τοῦ νῦν ἐποιήσατε, κατὰ τὸν Ἐχθρῶν τῆς πίστεως ἡμῶν. Παραδίδωμι δὲ ὑμῖν τὴν ἐκλαμπροτάτην καὶ περίφημον ταύτην πόλιν καὶ πατρίδα ἡμῶν καὶ βασιλεύουσαν τῶν πόλεων. Καλῶς οὖν οἴδατε, ἀδελφοί, ὅτι διὰ τέσσερά τινα ὀφείλεται κοινῶέ ἐσμεν πάντες ἵνα προτιμήσωμεν ἀποθανεῖν μᾶλλον ἢ ζῆν, πρῶτον μὲν ὅπερ τῆς πίστεως ἡμῶν καὶ εὐσεβείας, δεύτερον δὲ ὅπερ πατρίδος, τρίτον ὅπερ τοῦ βασιλέως ὡς Χριστοῦ Κυρίου, καὶ τέταρτον ὅπερ συγγενῶν καὶ φίλων. Λοιπόν, ἀδελφοί, ἐὰν χρεῶσταί ἐσμεν ὑπὲρ ἑνὸς ἐκ τῶν τεσσάρων ἀγωνίζεσθαι ἕως θανάτου πολλὰ μᾶλλον

Με τα λεηλατημένα τιμαλφή της Αγίας Σοφίας στήθηκε η Ευρώπη

 Δημήτρης Νατσιός, δάσκαλος-Κιλκίς

 

 

"Τούρκοι διαβήκαν,

 χαλασμός, θάνατος πέρα  ως πέρα"
Β. Ουγκώ

"Θρήνος, κλαυθμός και οδυρμός, 

και στεναγμός και λύπη
Θλίψις απαρηγόρητος έπεσε τοις Ρωμαίοις!
Εχάσασιν το σπίτι τους,

 την Πόλιν την αγίαν,
το θάρρος και το καύχημα

 και την απαντοχή τους".

 

Είναι οι τέσσερις πρώτοι στίχοι, από ένα κυπριακό "ανακάλημα", θρηνητικό ποίημα για την Άλωση. Το όνομα του ποιητή δεν είναι γνωστό. Θεωρείται όμως ο καλύτερος θρήνος.
Τότε που τα "άνομα σκυλιά τες ανομιές τους κάναν". Οδύρεται ο ανώνυμος Ρωμιός:

"Όταν εις νουν θα θυμηθώ 

της Πόλεως τα κάλλη,
Στενάζω και οδύρομαι 

και τύπτω εις το στήθος,
κλαίω και χύνω δάκρυα μεθ' οιμωγής 

και μόχθου.
Ο κόσμος της αγιάς Σοφιάς, 

τα πέπλα της τραπέζης,
της Παναγίας της σεπτής τα καθιερωμένα,
τα σκεύη τα πανάγια 

και πού να καταντήσουν".

Πολλοί και σήμερα θρηνούν. Τα "άνομα σκυλιά", οι Τούρκοι, μαγαρίζουν και πάλι την Μεγάλη του Χριστού Εκκλησία. Περιμένουμε από τους Φράγκους, την "διεθνή κοινότητα", να πάρουν κυρώσεις. Αστεία πράγματα. Τέτοιες ανόητες ελπίδες τρέφουν οι πολιτικοί της εθελοδουλίας. Οι Φράγκοι εξάλλου είναι αυτοί που πρώτοι κατέστρεψαν και λεηλάτησαν την Αγία Σοφία. Στρώθηκα και ξαναδιάβασα ένα ωραίο βιβλίο για την Αγία Σοφία. (Η Αγία Σοφία στον θρύλο και την ιστορία", του Π. Σπυρόπουλου, εκδ. Καρδαμίτσα).
Διαβάζω στην σελ. 71: "Κατά την στυγεράν εκείνην άλωσιν του 1204, υπό των Φράγκων, διεπράχθησαν