Με τη χάρη του Θεού ήρθε και φέτος η 26η Σεπτεμβρίου και η εορτή της Μετάστασης του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου, του ηγαπημένου μαθητού. Λίγο έως πολύ γνωρίζουμε όλοι αρκετά πράγματα από το βίο και τη δράση του Αγίου Θεολόγου. Ας μου επιτρέψει ο Άγιος να επεκτείνω το λόγο μου σήμερα όχι εγκωμιάζοντας το πρόσωπό του, αλλά να αναφερθώ εκτενώς στο μακαριστό γέροντά μας ο οποίος σε λίγο καιρό θα συμπληρώσει τέσσερα χρόνια σωματικής απουσίας από κοντά μας.
Νιώθω πως πλέον είναι και ανάγκη η αναφορά μας αυτή στο πρόσωπο του παππούλη διότι καθώς ξεμακραίνει ο χρόνος, τα παιδιά που τώρα φοιτούν στο σχολείο που αυτός οραματίστηκε και ίδρυσε, δεν είχαν την ευκαιρία της δια ζώσης παρουσίας του. Έτσι, παιδιά, θα κάνω μια μικρή προσπάθεια να σας γνωρίσω με τον παππούλη για να μην σας είναι ένας άγνωστος αλλά κάποιο οικείο πρόσωπο που θα ζεσταίνει τη μνήμη και την καρδιά σας.
Ποιος ήταν λοιπόν ο παππούλης μας;
Πρώτο γνώρισμά του λοιπόν ήταν η ακράδαντη πίστη του στον Τριαδικό Θεό. Η βαθιά και θεμελιακή του πίστη έκανε τα πάντα να μοιάζουν κατορθωτά. Κοντά του δεν έβλεπες αδιέξοδα. Σε κάθε τι μπορούσε να βρει λύση διότι η ψυχή του ήταν φωτεινή από το Θείο φωτισμό και το Φως του Χριστού δεν άφηνε σκοτεινές γωνιές για να μην μπορείς να τις διαβείς.
Δεύτερο γνώρισμά του, η μεγάλη του πατρική αγκαλιά όπου συνεχώς χωρούσε τους πάντες και διαρκώς είχε χώρο και για άλλους. Καμιά περιχαράκωση, κανένας φραγμός, καμιά φυλετική διάκριση, κοινωνική θέση, άσωτη ζωή, πληγή δύσοσμη από μέρους μας δεν τον έκανε να αποστρέφει το πρόσωπό του, αλλά γινόταν ένα με τον πόνο μας και σήκωνε ευχαρίστως το φορτίο μας. Η μεγαλύτερη απόδειξη αυτού που λέω είναι ότι στις δικές μας αμαρτίες αυτός δεν έβαζε κανόνα σε εμάς, τα παιδιά του αλλά στον εαυτό του. Θεός ξέρει σε πόσα ξενύχτια ή πόσες δίψες ή πείνες υπέβαλε τον εαυτό του για να ανορθώσει τη δική μας αμαυρωμένη εικόνα. Όσοι, Χριστέ, Σε αγάπησαν πραγματικά, κατενόησαν και ορθά τη θυσία Σου.
Τρίτο σημείο που θέλω να τονίσω είναι η απέραντη αγάπη του. Ναι, ο παππούλης αγαπούσε και τολμώ να πω ότι είχε φτάσει σε τέτοιο σημείο που δεν μπορούσε πλέον να κάνει το αντίθετο. Είχε σβήσει, δηλαδή, κάθε εσωτερική κίνηση που θα μπορούσε να αποστρέφεται την Αγάπη του. Το «Σ’ αγαπάω εγώ, μάνα μου» που ενίοτε χρησιμοποιούσε διαπερνούσε όλη σου την ύπαρξη. Δεν ήταν λόγια. Ήταν η δική του πορεία μέσα στην Αγάπη του Χριστού, οπότε δεν μιλούσε πλέον αυτός αλλά ο ἐν αὐτῷ παρών Χριστός. Ανθρωπίνως, πόσο χαρούμενος νιώθεις όταν σε αγαπάνε κάποιοι. Όταν όμως νιώσεις τη θεϊκή φλόγα της αγάπης, τότε νιώθεις κομμάτι του Ουρανού, επίγειος άγγελος. Το Α και το Ω και για τον παππούλη ήταν το ΑΓΑΠΩ, δηλαδή ο Χριστός διότι όπως λέει και ο Άγιος Ιωάννης που γιορτάζουμε « ο Θεός Αγάπη εστι».
Θα αναρωτιούνται όμως τα παιδιά γιατί αυτά τα λέμε σήμερα. Διότι σαν σήμερα, παιδιά, ο γέροντας μπήκε στην χωρία των μοναχών της εκκλησίας. Ο βοηθός επίσκοπος Χρυσόστομος Βούλτσος του έκανε την κουρά και ο κοσμικός Σωτήρης Χατζής πέθανε και αναστήθηκε ως μοναχός Αθανάσιος.
Σαν σήμερα όμως, μετά από μια δεκαετία και ενώ είχε γίνει στο μεταξύ και ιερέας, η Θεία Πρόνοια του έκανε άλλο ένα δώρο: να αδειοδοτηθούν τα εκπαιδευτήρια και οι χώροι φιλοξενίας των παιδιών δίπλα στη μονή που αναστήλωσε μέσα από τα ερείπια. Και μέσα σε ένα χρόνο πάλι σαν σήμερα, δηλαδή 26 Σεπτεμβρίου έγιναν τα εγκαίνια και άρχισε η λειτουργία τους η οποία συνεχίζεται ακατάπαυστα μέχρι σήμερα και εσείς όπως εμείς παλιότερα μπορείτε να αξιοποιήσετε μια ευκαιρία ζωής. Ο τόπος αυτός αλλά και τρόπος ζωής εδώ μπορεί να σημαδέψει τη ζωή του καθενός για πάντα. Μπορεί να γίνει οδοδείκτης για τη βασιλεία του Θεού αρκεί κανείς να έχει καλή προαίρεση και διάθεση. Ας χρησιμοποιήσουμε αυτό το χρόνο της ζωής μας εδώ, στην Παναγία, στη Ντουραχάνη και στα σχολεία του παπά Θανάση για να είμαστε ίσως μια μέρα και στον Ουρανό κοντά τους.
Αυτός είναι ο σκοπός της ζωής του ανθρώπου, τον οποίο ο παππούλης μας το διατύπωσε αποφθεγματικά «Πίστευε, αγάπα, συγχώρα και προχώρα στη ζωή σου». Ας αποδείξουμε στους εαυτούς μας αλλά και στην κοινωνία ταπεινά φερόμενοι ότι μπορούμε να είμαστε μαγκάκια, αλλά όπως αυτός προσέθετε «μαγκάκια του Θεού». Και τέλος θα ήθελα να αναφέρω και λίγα λόγια για το σιτάρι και το μνημόσυνο που θα ακολουθήσει. Όλοι αυτοί οι κόκκοι σταριού είναι εκείνοι οι επώνυμοι και ανώνυμοι που μπόρεσαν να υπερβούν τον εαυτό τους και να συμπαρασταθούν στον πόνο και στην ανημποριά των συνανθρώπων. Εμείς δεν μπορούμε να ξέρουμε όλα τα ονόματά τους, όμως ο δικαιοκρίτης Θεός τα γνωρίζει και εμείς θέλουμε να Του τους υπενθυμίσουμε για να κάνει έλεος. Εμείς εδώ το λέμε μνημόσυνο των ευεργετών, εκεί στο επέκεινα είναι η αιώνια μνήμη του Θεού. Μακάρι και εμείς να καταγραφούμε εκεί.
Εκ των Εκπαιδευτηρίων Δουραχάνης
Ομιλία στη θεία Λειτουργία
Δουραχάνη, 26 Σεπτεμβρίου 2025
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου