ἐκπαιδευτικός, ΜΑ Κλασσικῆς Φιλολογίας, ὑπ. Δρ Ἱστορίας
ἐφημέριος Σιναϊτικοῦ μετοχίου Ἰωαννίνων
Βλέπουμε πατέρες τῆς Ἐκκλησίας, ὅπως ὁ Ἱερὸς Χρυσόστομος, οἱ ὁποῖοι τὸ πολεμοῦν στὰ κηρύγματά τους, θέλοντας νὰ προφυλάξουν τὸ ἄπειρο τότε πνευματικὰ ποίμνιό τους ἀπὸ τὰ πολλὰ παγανιστικὰ κατάλοιπα• βλέπουμε ὅμως
καὶ ἄλλους, ὀπως ὁ Μ. Βασίλειος καὶ ὁ Γρηγόριος ὁ Θεολογος νὰ προσπαθουν νὰ τὸ ἐντάξουν στὴν καινούργια «πνευματικὴ» πραγματικότητα, καὶ ἐν πολλοῖς τὸ καταφέρνουν.
Καταρχὰς ἡ σύζευξη τοῦ ρωμαϊκοῦ δικαίου, τῆς ἑλληνικῆς γλώσσας καὶ τῆς χριστιανικῆς παράδοσης γίνεται ἐμφανὴς καὶ σὲ κάθε λογῆς θεατρικὴ δραστηριότητα . Στοὺς τρεὶς πρώτους αἰῶνες τῶν διωγμῶν, τὸ ἑλληνικὸ θέατρο διαδραματίζει σημαντικὸ ρόλο στὴν διακωμώδηση τῆς χριστιανικῆς Πίστης.
Παρόλαυτα ὑπάρχουν θαυμαστὰ γεγονότα ποὺ μέσω τοῦ θεάτρου ἡ Ἀλήθεια θριαμβεύει! Γνωστὴ εἶναι ἡ περίπτωση μεταστροφῆς τοῦ ἁγίου Πορφυρίου του «ἀπὸ μίμων» τοῦ Ἐφεσίου, ὁ ὁποῖος μαρτύρησε ἐπὶ Αὐτοκράτορος Αὐρηλιανοῦ
(270-275) στὴν Καισάρεια. Κατὰ τὴν διάρκεια παρωδίας τοῦ Βαπτίσματος συνέβη ἀγγελοφάνεια καὶ ὁ Πορφύριος ἐξῆλθε τοῦ «βαπτιστηρίου» ὁμολογῶντας πίστη στὸν Χριστό. Πολλοὶ ἀπὸ τοὺς θεατὲς πίστεψαν στὸν Χριστό, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ διαταχθεῖ ἡ θανάτωση διὰ ξίφους πολλῶν ἐξ αὐτῶν μαζὶ μὲ τὸν ἅγιο Πορφύριο στὶς 4 Νοεμβρίου 270 . Ἔτσι σήμερα θεωρεῖται ὁ προστάτης τῶν ἠθοποιῶν.
Σήμερα πολλὰ «δραματοποιημένα» κείμενα