Ἀπό το Λόγο περί Μετανοίας, ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Σιναΐτου..

’Εκείνος πού πραγματικά ἐλέγχει τά παραπτώματά του καί πενθεῖ γι' αὐτά, κάθε μέρα κατά τήν ὁποία δέν πενθεῖ, τή θεωρεῖ χα­μένη, ἔστω κι ἄν τυχόν ἔκανε τήν ἡμέρα αὐτή κάποια καλά ἔργα.

Κανένας ἀπό ἐκείνους πού θρηνοῦν γιά τίς ἁμαρτίες τους δέν θά λάβει τή βεβαιότητα συγχωρήσεως αὐτών κατά τήν ὥρα τοῦ θανά­του του^- γιατί τό ἄγνωστο δέν είναι βέβαιο. Γι' αὐτό καί ἔλεγε κάποι­ος «ἄφησέ με νά αἰσθανθώ κάποια ἀνακούφιση μέ τήν πληροφορία ὅτι συγχωρήθηκαν οἱ ἁμαρτίες μου, προτοῦ νά φύγω» ἀπό τή ζωή αὐτή ἀπληροφόρητος.

Ὅπου κατασκηνώνει τό Πνεύμα τοῦ Κυρίου, τά δεσμά της ἁμαρτίας λύνονται. Ὅπου

ἐκδηλωθεῖ ταπείνωση ὑπερβολικά μεγάλη, τά δεσμά της ἁμαρτίας λύνονται. Ἐκείνοι λοιπόν πού ζοῦν χωρίς αὐτά τά δύο, ἄς μή πλανῶνται γιατί παραμένουν δεμένοι.

Μόνο ἐκεῖνοι πού ζοῦν μέσα στόν κόσμο δέν ἔχουν τίς παρα­πάνω πληροφορίες, καί μάλιστα τήν πρώτη ἀπό αὐτές. Μερικοί ἀπό αὐτούς συνοδεύουν τόν ἀγώνα τους μέ ἐλεημοσύνη, καί αἰσθάνονται τό κέρδος ἀπό αὐτήν κατά τήν ὥρα τοῦ θανάτου τους.

Ἔκείνος πού θρηνεῖ τόν ἑαυτό του, δέν προσέχει τόν θρῆνο ἤ τήν πτώση ἤ τή μομφή τοῦ ἄλλου.

Τό σκυλί πού δαγκώθηκε ἀπό κάποιο θηρίο, θυμώνει περισσό­τερο ἐναντίον αὐτοῦ, καί ἀπό τόν πόνο τῆς πληγῆς μαίνεται ἀσυγκρίτως περισσότερο ἐναντίον του.

Ἄς προσέχομε μήπως ἡ συνείδηση ἔπαυσε νά μᾶς ἐλέγχει ὄχι ἐξαιτίας ταῆς καθαρότητάς μας, ἀλλ’ ἐπειδή ἀπέκαμε ἀπό τούς ἐλέγχους.

’Απόδειξη τῆς συγχωρήσεως τῶν «ἁμαρτιῶν μας εἶναι, τό νά θεωροῦμε τόν ἑαυτό μας διαρκῶς χρεώστη.

Τίποτε δέν ὑπάρχει ἴσο ἤ μεγαλύτερο ἀπό τήν εὐσπλαχνία τοῦ Θεοῦ- γι’ αὐτό ἐκεῖνος πού ἀπελπίζεται θανατώνει τόν ἑαυτό του.

’Απόδειξη τῆς πραγματικῆς καί καλοφροντισμένης μετάνοιας εἶναι νά θεωροῦμε τόν ἑαυτό μας ἄξιο ὅλων τῶν θλίψεων πού μᾶς συμβαίνουν, ὁρατῶν καί ἀοράτων, ἀλλά καί γιά ἀκόμα περισσότερες.

Πηγή: ΕΠΕ, ΦΙΛΟΚΑΛΙΑ ΤΩΝ ΝΗΠΤΙΚΩΝ ΚΑΙ ΑΣΚΗΤΙΚΩΝ τόμος 16, σελ. 177.