Μ' ένα ράσο παλιό ξασπρισμένο ασκούσε την τέχνη. Να μορφώνεις το ξύλο. Να το πελεκάς, να το κόβεις, να το καρφώνεις... Παράλληλα να ιδρώνεις χαράσσοντας την κούραση ρυτίδες στο πρόσωπό σου. Έτσι καρφώνοντας χοντρά δέντρινα καδρόνια στη σειρά βαλμένα, έμοιαζε σα να είχε στήσει τη φυλακή του... Με τη θέλησή του είχε ορθώσει καρφωμένα, πελεκημένα όμορφα δεσμά δια βίου που με πόθο ακατάληπτο στους πολλούς είχε φυλακιστεί εκούσιος ισοβίτης!...
- Τα ψάρια, είχε κάποτε πει, δεν τα ψήνουν ανάβοντας φωτιά σε κορυφή. Είναι πολυτέλεια. Γίνεται για το θεαθήναι... Κανένας δεν κατάλαβε το περιττό αλλά ο μαραγκός δεν έφαγε... Κάποιοι γέλασαν κι η φυλακή επέφερε περισσότερη κούραση, τα ξύλα σκληρά πολύ, στόμωναν τις λεπίδες, για να κοπούν, ενώ ορισμένα είχαν ρόζους πολλούς που χρειαζόταν ιδιαίτερη δουλειά και συχνή, για να γίνουν χρήσιμα, να μην πεταχτούν!...
Έτσι, όταν κυρίως τ' απόγευμα κλείνονταν στο υπόστεγο και για ώρες εργαζόταν με ξύλα, πολλές φορές ο νους του θυμόταν φυλακισμένους...Πληγή ανοιχτή στην κοινωνία οι φυλακές, άνθρωποι ίδια ναυάγια και τόξερε πολύ καλά πως όσο περισσότερος ο πόνος άλλο τόσο αληθινή χρειάζεται αγάπη... Αυτός είχε ταχτεί στην Αγάπη κι είχε μόνος ορκιστεί στην Αγάπη κι είχε δεθεί στις αλυσίδες της κι είχε κλειστεί στη φυλακή της διακρίνοντας τί εκείνη θέλει και τί δεν επιτρέπει...
Η Αγάπη δεν επιτρέπει πολλά. Προπαντός δεν επιτρέπει το θεαθήναι. Είναι ταπεινή η Αγάπη. Είναι απλή. Και στη φυλακή της δεν υπάρχει ντροπή παρά φτωχικό κελί υπομονής και πραότητος, κούρασης θεληματικής, για να δώσεις μορφή στα ξύλα. Να τα μορφώσεις!... Έτσι εκεί που ώρες έκοβε, πλάνιζε και κάρφωνε τα ξύλα, ο καλός μαραγκός, ο τεχνίτης, ήταν σα να σήκωνε τα χέρια σε προσευχή θαρρετά και συχνά, όχι για ν' αλλάξει τον κόσμο αλλά για να μορφώσει τον άνθρωπο!...
-Αγάπη, αγκάλιασε όσους με τη θέλησή τους φυλακίστηκαν
στο κελί σου!...
Ρ.Α.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου