Αγάπα, συγχώρα και προχώρα

π . Δ η μ η τ ρ ί ο υ Μ π ό κ ο υ

Ὁ ἐλεήμων Κύριος χάρισε σὲ κάποιον δοῦλο του τὸ τεράστιο
χρέος τῶν μυρίων ταλάντων. Ὁ ἄσπλαχνος δοῦλος ὅμως δὲν χάρισε στὸν σύνδουλό του τὸ ἐλάχιστο χρέος τῶν ἑκατὸ δηναρίων. Ὁ Κύριος τότε τὸν καταδίκασε, λέγοντάς του τὸ αὐτονόητο: Δὲν θά ’πρεπε νὰ ἐλεήσεις καὶ σὺ τὸν σύνδουλό σου, ὅπως ἐλέησα ἐσένα ἐγώ; (Κυριακὴ ΙΑ ́ Ματθαίου).
Τὰ μύρια τάλαντα εἶναι τὸ δικό μας χρέος ἀπέναντι στὸν Θεό. Οἱ ἀναρίθμητες ἁμαρτίες ποὺ κάνουμε μιὰ ὁλόκληρη ζωή. Τὰ ἑκατὸ δηνάρια εἶναι τὰ φταιξίματα τῶν ἄλλων πρὸς ἐμᾶς. Μᾶς φαίνεται λάθος μᾶλλον ἡ ἀναλογία τῆς παραβολῆς τοῦ Χριστού, νομίζουμε ὅτι εἶναι μικρὸ τὸ δικό μας χρέος ἀπέναντι στὸν Θεό, λίγες οἱ ἁμαρτίες μας (ἀφοῦ δὲν σκοτώσαμε κ. λ. π.), καὶ μεγάλο τὸ χρέος τῶν ἄλλων πρὸς ἐμᾶς.
Ὅμως γιὰ τὸν Θεὸ ἔχουν ἀλλιῶς τὰ πράγματα.

Κάθε μέρα κάθε ὥρα, κάθε στιγμὴ ἁμαρτάνουμε, μὲ τὴ σκέψη, μὲ τὰ λόγια, μὲ τὶς πράξεις μας, συσσωρεύοντας ἔτσι ἕνα τεράστιο χρέος ἀπέναντί του. Οἱ ἄλλοι θὰ μᾶς φταίξουν ὁρισμένες μόνο φορές, τὸ χρέος τους ἀπέναντί μας εἶναι πάντα μικρότερο ἀπὸ τὸ δικό μας ἀπέναντι στὸν Θεό.
Καὶ ζητᾶμε ἀπὸ τὸν Θεὸ νὰ μᾶς χαρίσει τὴν ὀφειλή μας, ἐνῶ ἐμεῖς δὲν ἐννοοῦμε νὰ συγχωρήσουμε καὶ νὰ σβήσουμε τὰ χρέη τῶν ἄλλων ἀπέναντί μας. Δὲν ἔχει λογικὴ ἡ συμπεριφορά μας αὐτή. Ὁ Χριστὸς ὅμως εἶναι ξεκάθαρος: Ἂν δὲν συγχωρήσετε καὶ μάλιστα μὲ τὴν καρδιά σας ὁ καθένας τὸν συνάνθρωπό του, θὰ ἔχετε τὴν τύχη τοῦ ἄσπλαχνου δούλου.
Ὁ ἀδελφόθεος Ἰάκωβος (2, 13) συμπληρώνει: «Ἡ κρίσις ἀνέλεος τῷ μὴ ποιήσαντι ἔλεος. Κατακαυχᾶται ἔλεος κρίσεως». Ἡ κρίση τοῦ Θεοῦ θὰ εἶναι χωρὶς εὐσπλαχνία σὲ ὅποιον δὲν ἔδειξε εὐσπλαχνία στοὺς συνανθρώπους του. Ἐκεῖνο ποὺ δὲν φοβᾶται τὴν αὐστηρότητα τῆς κρίσης τοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ τὴ νικάει καὶ ἀποδεικνύεται ἰσχυρότερο ἀπὸ αὐτήν, εἶναι τὸ ἔλεος, ἡ εὐσπλαχνία μας πρὸς τὸν πλησίον.

Ὁ ὁσίας μνήμης Πατριάρχης Σερβίας Παῦλος, στὸν πρόσφατο πόλεμο στὴ Γιουγκοσλαβία (1992), μιὰ βροχερὴ νύχτα εἶδε στὸν δρόμο μιὰ ὁμάδα προσφύγων νὰ βρέχονται. Γεμάτος εὐσπλαχνία κατέβηκε ἀπὸ τὸ διαμέρισμά του, ἄνοιξε τὴν πόρτα τοῦ Πατριαρχείου καὶ τοὺς ἔβαλε μέσα. Στὴν παρατήρηση κάποιων ὅτι μπορεῖ ἔτσι νὰ μποῦν μέσα
καὶ ἐχθροί (πόλεμο εἶχαν), ἀπάντησε: Πῶς θὰ μποροῦσα νὰ κοιμᾶμαι ἐγὼ στὰ ζεστὰ καὶ τὰ παιδιὰ αὐτὰ νὰ βρέχονται ἔξω; 

Ὡς Πατριάρχης ἐπισκεπτόταν ἀκούραστα τὸν πολύπαθο λαό του στὰ νοσοκομεῖα, στοὺς καταυλισμοὺς προσφύγων, στὴν ἐξορία.

Ἔχουμε καθῆκον, ἔλεγε, καὶ στὴν πιὸ δύσκολη κατάσταση νὰ συμπεριφερόμαστε ὡς ἄνθρωποι. Δὲν ὑπάρχει συμφέρον οὔτε ἐθνικὸ οὔτε προσωπικό, ποὺ θὰ μποροῦσε νὰ ἀποτελεῖ δικαιολογία τοῦ νὰ μὴν εἴμαστε ἄνθρωποι. Στὴ Δευτέρα Παρουσία ὁ Κύριος δὲν θὰ μᾶς ρωτήσει ἄλλα πράγματα, παρὰ μόνο πῶς φερθήκαμε στὸν πλησίον μας.

Μὴ μιλᾶτε λοιπὸν στοὺς ἀνθρώπους γιὰ τὸν Κύριο, ἂν δὲν θέλουν νὰ ἀκούσουν. Ἀλλά...
Ζῆστε μόνο ὅπως ὁ Κύριος καὶ ἀπὸ μόνοι τους θὰ σᾶς ρωτήσουν γιὰ νὰ μάθουν γι’ Αὐτόν.

Καλή, εὐλογημένη ἑβδομάδα!