Θεατρική παράσταση από τους μαθητές του Δημοτικού Σχολείου Δουραχάνης
Δουραχάνη, Ιούνιος 2025
.....
σας ευχαριστούμε για την τιμή που μας κάνατε να είστε σήμερα μαζί μας.
Ο Ευγένιος Τριβιζάς μας καλεί μαζί του στη χώρα της Ζέχνας μαζί με τους ιππότες της τηγανητής πατάτας. Η δυσωδία που αναδύεται από τις λίμνες με τα απόβλητα είναι ανυπόφορη. Η υγρασία και ο καπνός από τις εξατμίσεις των μηχανών κάνουν την ατμόσφαιρα αποπνικτική.
Παρόλα αυτά όλοι είναι ευχαριστημένοι. Τα ρομπότ που εδώ και 180 χρόνια έχουν την εξουσία, φροντίζουν για όλα. Οι ανάγκες των ανθρώπων καλύπτονται από σούπες με υγρά μπαταρίας και χαπάκια ευτυχίας. Και αφού τα ρομπότ αποφασίζουν ποιες είναι οι ανάγκες και πως αυτές θα καλυφθούν τα πάντα κυλούν με τάξη και ασφάλεια.
Τα σεμινάρια προσαρμογής και μετεκπαίδευσης έχουν αποδώσει.
Έτσι οι μισοί κάτοικοι έχουν συνθηκολογήσει βολεμένοι στην ανωνυμία, στην ασφάλεια του πλήθους και της εξουσίας. Οι άλλοι μισοί ζουν στην άγνοια.
Ώσπου αυτή η τάξη ταράσσεται. Ένας μάγειρας αρνείται να προσαρμοστεί και το σκάει από το άσυλο των απροσάρμοστων. Η ανάμνηση μιας τηγανητής πατάτας του παρελθόντος δρα καταλυτικά. Μπαίνει σε ένα διανυκτερεύον συνεργείο επισκευής ρομπότ. Εκεί η αντίσταση στον κόσμο της εξουσίας και των ρομπότ συναντάει την άγνοια. Οι προαιρέσεις δοκιμάζονται. Καινούριες λέξεις μπαίνουν στο παιχνίδι. Η αμφισβήτηση, η επιλογή, η απόφαση. Τα ερωτήματα τεράστια. Υπάρχουν ή δεν υπάρχουν πατάτες; Η εξουσία λέει ψέματα; Να ρισκάρω χάνοντας τη βόλεψή μου; Κι αν με κλείσουν στο άσυλο;
Έτσι ξεκινάει μια περιπέτεια, όπου με εύθυμο τρόπο ξετυλίγονται σκηνές που μοιάζουν βγαλμένες από τη δική μας ζωή και τα ερωτήματα που βασανίζουν το σύγχρονο άνθρωπο.
Και σήμερα βρισκόμαστε στο κατώφλι ενός ψηφιακού ολοκληρωτισμού. Και μεις κοιμόμαστε μέσα στη νύχτα της άγνοιας, της κατανάλωσης, της φιληδονίας.
Όπως λέει ένας σύγχρονος ιεράρχης ζούμε Σε καιρούς ψευδούς ελευθερίας και πνευματικής ραθυμίας.
Οι σπόροι της πλάνης και του πνευματικού ολοκληρωτισμού σπέρνονται σιωπηλά μέσα στις καρδιές των ανθρώπων. Οι μηχανισμοί πειθάρχησης φορούν τη μάσκα της κανονικότητας. Ένας βελούδινος ολοκληρωτισμός καλύπτει τους λυγμούς μιας κοινωνίας που έχει χάσει κάθε διάθεση για αντίσταση. Η σκλαβιά έχει ενδυθεί το ένδυμα της ελευθερίας και προβάλλεται ως η μόνη αλήθεια.
Τα πρόσωπα γίνονται αριθμοί. Γίνονται καταναλωτές μεταλλαγμένων και εκατοντάκις ραντισμένων τροφίμων. Γίνονται ολογράμματα χωρίς ταυτότητα, παρελθόν, ιστορία. Χωρίς πνευματική εγρήγορση.
Έτσι εύκολα χειραγωγούνται από μορφές και συστήματα παγκόσμιας και εγχώριας, οικονομικής και πολιτικής εξουσίας. Και ενώ οι κοινωνίες μετατρέπονται σε μάζες που μοιάζουν να απολαμβάνουν την ομοιομορφία φαίνεται να μην υπάρχει φως πουθενά.
Μα ας αναλογιστούμε πως ο Χριστός δεν ήρθε στον κόσμο για να καλοπεράσει. Ούτε να υπηρετήσει την κοσμική εξουσία. Ήρθε να υπηρετήσει τον άνθρωπο που διψάει για ουρανό.
Οι χιλιάδες μάρτυρες και ομολογητές της εκκλησίας μας προτίμησαν να τιμήσουν το πρόσωπο που τους έδωσε ο Θεός, να ζήσουν τη Χάρη που τους δώθηκε, παρά να υπηρετήσουν την εξουσία κερδίζοντας πλούτη και δόξα.
Τίποτα δεν είναι πιο ισχυρό από μια ψυχή που αποφασίζει να ξυπνήσει από τον πνευματικό λήθαργο, αναφωνεί ο ιερός Χρυσόστομος. Γιατί κάθε πόλεμος και αντίσταση είναι πρωτίστως πρόβλημα πνευματικό. Ο
Ο Θεός μας έδωσε όλα τα εφόδια. Θυσιάζεται ξανά και ξανά στο ιερό θυσιαστήριο για να γίνουμε κοινωνοί της θείας Χάριτος.
Το ζήτημα είναι εμείς θέλουμε να ξεβολευτούμε;
Θέλουμε να βρούμε τις κρυμμένες πατάτες; Οι οποίες γίνονται σύμβολο μιας χαμένης αθωότητας και ανθρωπιάς. Μιας ζωής κοντά στη φύση όπως την έπλασε ο Θεός που ανατέλλει τον ήλιο για όλους , πλούσιους και φτωχούς.
Θέλουμε να παραμείνουμε άνθρωποι με συναισθήματα; Θέλουμε να τιμήσουμε ότι καλό μάθαμε από τους παππούδες μας; Θέλουμε τελικά να αναλάβουμε τις ευθύνες μας;
Το θεατρικό αυτό κείμενο του αγαπημένου μας Ευγένιου Τριβιζά μας προβλημάτισε πολύ και πιστεύουμε ότι κι εσείς θα έχετε πολλά να σκεφτείτε.
Θα θέλαμε να ευχαριστήσουμε όλους όσους βοήθησαν να ανέβει αυτή η παράσταση. Αυτούς που με αγάπη έδωσαν εργαλεία, κατσαβίδια, φόρμες εργασίας, βελόνια και ψαλίδια.
Ευχαριστούμε θερμά τα μεγαλύτερα παιδιά του οικοτροφείου, ιδιαίτερα τα κορίτσια του λυκείου. Βοήθησαν πολύ στα σκηνικά και κουστούμια, στην καθαριότητα, και πιο πολύ στο να μάθουν οι ηθοποιοί τα λόγια τους.
Ευχαριστούμε θερμά την κ. Σοφία Μπαμπούρα που έγραψε τη μουσική και τη δίδαξε στα παιδιά με ιδιαίτερη αγάπη.
Ο Ευγένιος Τριβιζάς μας καλεί μαζί του στη χώρα της Ζέχνας μαζί με τους ιππότες της τηγανητής πατάτας. Η δυσωδία που αναδύεται από τις λίμνες με τα απόβλητα είναι ανυπόφορη. Η υγρασία και ο καπνός από τις εξατμίσεις των μηχανών κάνουν την ατμόσφαιρα αποπνικτική.
Παρόλα αυτά όλοι είναι ευχαριστημένοι. Τα ρομπότ που εδώ και 180 χρόνια έχουν την εξουσία, φροντίζουν για όλα. Οι ανάγκες των ανθρώπων καλύπτονται από σούπες με υγρά μπαταρίας και χαπάκια ευτυχίας. Και αφού τα ρομπότ αποφασίζουν ποιες είναι οι ανάγκες και πως αυτές θα καλυφθούν τα πάντα κυλούν με τάξη και ασφάλεια.
Τα σεμινάρια προσαρμογής και μετεκπαίδευσης έχουν αποδώσει.
Έτσι οι μισοί κάτοικοι έχουν συνθηκολογήσει βολεμένοι στην ανωνυμία, στην ασφάλεια του πλήθους και της εξουσίας. Οι άλλοι μισοί ζουν στην άγνοια.
Ώσπου αυτή η τάξη ταράσσεται. Ένας μάγειρας αρνείται να προσαρμοστεί και το σκάει από το άσυλο των απροσάρμοστων. Η ανάμνηση μιας τηγανητής πατάτας του παρελθόντος δρα καταλυτικά. Μπαίνει σε ένα διανυκτερεύον συνεργείο επισκευής ρομπότ. Εκεί η αντίσταση στον κόσμο της εξουσίας και των ρομπότ συναντάει την άγνοια. Οι προαιρέσεις δοκιμάζονται. Καινούριες λέξεις μπαίνουν στο παιχνίδι. Η αμφισβήτηση, η επιλογή, η απόφαση. Τα ερωτήματα τεράστια. Υπάρχουν ή δεν υπάρχουν πατάτες; Η εξουσία λέει ψέματα; Να ρισκάρω χάνοντας τη βόλεψή μου; Κι αν με κλείσουν στο άσυλο;
Έτσι ξεκινάει μια περιπέτεια, όπου με εύθυμο τρόπο ξετυλίγονται σκηνές που μοιάζουν βγαλμένες από τη δική μας ζωή και τα ερωτήματα που βασανίζουν το σύγχρονο άνθρωπο.
Και σήμερα βρισκόμαστε στο κατώφλι ενός ψηφιακού ολοκληρωτισμού. Και μεις κοιμόμαστε μέσα στη νύχτα της άγνοιας, της κατανάλωσης, της φιληδονίας.
Όπως λέει ένας σύγχρονος ιεράρχης ζούμε Σε καιρούς ψευδούς ελευθερίας και πνευματικής ραθυμίας.
Οι σπόροι της πλάνης και του πνευματικού ολοκληρωτισμού σπέρνονται σιωπηλά μέσα στις καρδιές των ανθρώπων. Οι μηχανισμοί πειθάρχησης φορούν τη μάσκα της κανονικότητας. Ένας βελούδινος ολοκληρωτισμός καλύπτει τους λυγμούς μιας κοινωνίας που έχει χάσει κάθε διάθεση για αντίσταση. Η σκλαβιά έχει ενδυθεί το ένδυμα της ελευθερίας και προβάλλεται ως η μόνη αλήθεια.
Τα πρόσωπα γίνονται αριθμοί. Γίνονται καταναλωτές μεταλλαγμένων και εκατοντάκις ραντισμένων τροφίμων. Γίνονται ολογράμματα χωρίς ταυτότητα, παρελθόν, ιστορία. Χωρίς πνευματική εγρήγορση.
Έτσι εύκολα χειραγωγούνται από μορφές και συστήματα παγκόσμιας και εγχώριας, οικονομικής και πολιτικής εξουσίας. Και ενώ οι κοινωνίες μετατρέπονται σε μάζες που μοιάζουν να απολαμβάνουν την ομοιομορφία φαίνεται να μην υπάρχει φως πουθενά.
Μα ας αναλογιστούμε πως ο Χριστός δεν ήρθε στον κόσμο για να καλοπεράσει. Ούτε να υπηρετήσει την κοσμική εξουσία. Ήρθε να υπηρετήσει τον άνθρωπο που διψάει για ουρανό.
Οι χιλιάδες μάρτυρες και ομολογητές της εκκλησίας μας προτίμησαν να τιμήσουν το πρόσωπο που τους έδωσε ο Θεός, να ζήσουν τη Χάρη που τους δώθηκε, παρά να υπηρετήσουν την εξουσία κερδίζοντας πλούτη και δόξα.
Τίποτα δεν είναι πιο ισχυρό από μια ψυχή που αποφασίζει να ξυπνήσει από τον πνευματικό λήθαργο, αναφωνεί ο ιερός Χρυσόστομος. Γιατί κάθε πόλεμος και αντίσταση είναι πρωτίστως πρόβλημα πνευματικό. Ο
Ο Θεός μας έδωσε όλα τα εφόδια. Θυσιάζεται ξανά και ξανά στο ιερό θυσιαστήριο για να γίνουμε κοινωνοί της θείας Χάριτος.
Το ζήτημα είναι εμείς θέλουμε να ξεβολευτούμε;
Θέλουμε να βρούμε τις κρυμμένες πατάτες; Οι οποίες γίνονται σύμβολο μιας χαμένης αθωότητας και ανθρωπιάς. Μιας ζωής κοντά στη φύση όπως την έπλασε ο Θεός που ανατέλλει τον ήλιο για όλους , πλούσιους και φτωχούς.
Θέλουμε να παραμείνουμε άνθρωποι με συναισθήματα; Θέλουμε να τιμήσουμε ότι καλό μάθαμε από τους παππούδες μας; Θέλουμε τελικά να αναλάβουμε τις ευθύνες μας;
Το θεατρικό αυτό κείμενο του αγαπημένου μας Ευγένιου Τριβιζά μας προβλημάτισε πολύ και πιστεύουμε ότι κι εσείς θα έχετε πολλά να σκεφτείτε.
Θα θέλαμε να ευχαριστήσουμε όλους όσους βοήθησαν να ανέβει αυτή η παράσταση. Αυτούς που με αγάπη έδωσαν εργαλεία, κατσαβίδια, φόρμες εργασίας, βελόνια και ψαλίδια.
Ευχαριστούμε θερμά τα μεγαλύτερα παιδιά του οικοτροφείου, ιδιαίτερα τα κορίτσια του λυκείου. Βοήθησαν πολύ στα σκηνικά και κουστούμια, στην καθαριότητα, και πιο πολύ στο να μάθουν οι ηθοποιοί τα λόγια τους.
Ευχαριστούμε θερμά την κ. Σοφία Μπαμπούρα που έγραψε τη μουσική και τη δίδαξε στα παιδιά με ιδιαίτερη αγάπη.
Ευχαριστούμε πολύ τους φωτογράφους μας, - φωτογραφείο Βάγια - που κάθε φορά μας τιμούν με τη δημιουργική παρουσία τους, τη βιντεοσκόπηση και επιμέλεια των βίντεο.
Ένα μεγάλο ευχαριστώ, το μεγαλύτερο, στα παιδιά, τους μικρούς ηθοποιούς που κατέβαλλαν τεράστια προσπάθεια ξεπερνώντας τους εαυτούς τους.
Ευχόμαστε η ευχή της Παναγίας, συνοδευόμενη από την ευχή του μακαριστού πατρός Αθανασίου, του παππούλη μας, να τα συνοδεύει και να τα φωτίζει πάντοτε. Μαζί με τα παιδιά όλου του κόσμου.
Και να δώσει και σε μας τους μεγαλύτερους να βρούμε τη χαμένη παιδικότητα, την πίστη, την αγάπη, τη συγχώρηση. Το αλάτι της κοινωνίας.
Ευχαριστούμε θερμά όλους εσάς για την τιμή που μας κάνατε να είστε εδώ απόψε.
Ευχόμαστε, στο τέλος να βρούμε και να μοιραστούμε μαζί τις τηγανητές πατάτες.
Σας ευχαριστούμε ....
Ένα μεγάλο ευχαριστώ, το μεγαλύτερο, στα παιδιά, τους μικρούς ηθοποιούς που κατέβαλλαν τεράστια προσπάθεια ξεπερνώντας τους εαυτούς τους.
Ευχόμαστε η ευχή της Παναγίας, συνοδευόμενη από την ευχή του μακαριστού πατρός Αθανασίου, του παππούλη μας, να τα συνοδεύει και να τα φωτίζει πάντοτε. Μαζί με τα παιδιά όλου του κόσμου.
Και να δώσει και σε μας τους μεγαλύτερους να βρούμε τη χαμένη παιδικότητα, την πίστη, την αγάπη, τη συγχώρηση. Το αλάτι της κοινωνίας.
Ευχαριστούμε θερμά όλους εσάς για την τιμή που μας κάνατε να είστε εδώ απόψε.
Ευχόμαστε, στο τέλος να βρούμε και να μοιραστούμε μαζί τις τηγανητές πατάτες.
Σας ευχαριστούμε ....
(Από την εισαγωγή της παράστασης)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου