28 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2006. Θεατρικό έργο: Πέρα από τα σύνορα του μίσους, Εκπαιδευτήρια Δουραχάνης.

 

 

Πρόκειται για τη σχολική γιορτή των Εκπαιδευτηρίων Δουραχάνης, με αφορφή την επέτειο της 28ης Οκτωβρίου 1940. Το βίντεο περιλαμβάνει αποσπάσματα από τα τραγούδια που ειπώθηκαν από τους μαθητές, τη θεατρική παράσταση του έργου Πέρα από τα σύνορα του μίσους και την ομιλία του πατρός Αθανασίου με μαρτυρίες των γεγονότων του '40 και συμβουλές και προτροπές προς τους μαθητές και τους παρευρισκόμενους.

Μετά από τη θριαμβεύουσα νίκη κατά του φασισμού του Χιτλερικού και του Μουσολίνι, τι έγινε; Μας έβαλαν τη διχόνοια. Και μας χρέωσαν…

... Στην πλάτη ο ίδιος έχω κουβαλήσει μπαζούκας που ήταν αγγλικό όπλο. Το κουβάλησα ο ίδιος στην πλάτη. Και δεν είχε ο ελληνικός στρατός. Κι είχαν οι αντάρτες…. Λίρες… λίρες… πάρε από δω πάρε από κει τα ’μασαν οι επιτήδειοι κι άρχισαν οι προπαγάνδες…άρχισαν τα μίση..Κι έχουμε κατάλοιπα ακόμα από τον εμφύλιο. Κι ο καθένας μιλούσε για πατριωτισμό, θρησκεία, πατρίδα… Να σου θίξω λίγο τον εγωισμό σου και το συμφέρον σου και θα δω τι πατρίδα πιστεύεις, και τι θρησκεία έχεις. Ο καθένας έχει δύναμη γιατί μας αγαπάει ο Θεός…

ΠΑΝΗΓΥΡΙΚΟΣ ΤΗΣ ΕΠΕΤΕΙΟΥ ΤΟΥ ΟΧΙ ΤΗΣ 28ης ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 1940

 ΠΟΥ ΕΚΦΩΝΗΘΗΚΕ, ΣΗΜΕΡΑ 28 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2018, ΣΤΗΝ ΧΩΡΟΥΔΑ ΤΗΣ ΕΠΑΡΧΙΑΣ ΛΑΓΚΑΔΑ

 Φώτιος Μιχαήλ

Σεβαστέ μας πάτερ Φώτιε,

ἀγαπητοί μου συμπατριῶτες καί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί.

Ἡ 28η Ὀκτωβρίου τοῦ 1940 ὑπῆρξε μιά μοναδική ἱστορική στιγμή ὅχι μονάχα γιά ἐμᾶς τούς Ἔλληνες, ἀλλά καί γιά ὁλόκληρη τήν ἀνθρωπότητα!
Τό ΟΧΙ τοῦ Μεταξᾶ, τό ἔβαλαν οἱ παπποῦδες μας βαθειά μέσα στίς καρδιές τους καί τό μετέτρεψαν πάνω στά κακοτράχαλα βουνά τῆς Ἠπείρου σέ Νίκη!
Τό πῆραν τά χείλη τῆς Βέμπο καί τό ἔκαναν τραγούδι.
Ἀντήχησε ὡς κρότος δυνατός ἀπ’ ἄκρου εἰς ἄκρον τῆς Πατρίδας μας καί ἀναδείχθηκε σέ Σύμβολο τῆς ἀντίστασης καί τῆς Ἐλευθερίας.
Τό ἀφουγκράστηκαν οἱ ψοφοδεεῖς καί τάχα ἰσχυροί Εὐρωπαῖοι καί νόμισαν πώς ὀνειρεύονται! Πῶς εἶναι δυνατόν, ἀναρωτήθηκαν, ἕνας τόσο μικρός λαός νά τά βάλει μέ μιά ὑπερδύναμη;
Ὁ Ἰταλός πρέσβυς καταφθάνει στήν πρωθυπουργική κατοικία στίς τρεῖς παρά τέταρτο τά ξημερώματα. Ἡ Ἰταλία μέ τελεσίγραφο ζητάει ἀπό τούς Ἕλληνες νά παραδοθοῦν. Τό ΟΧΙ τῶν Ἑλλήνων, διά στόματος τοῦ τότε πρωθυπουργοῦ Ἰωάννη Μεταξᾶ, μέσα σέ δυό ὧρες, βροντάει κι ἀστράφτει στό Ἀλβανικό μέτωπο.
Ὁ συνταγματάρχης Κωνσταντῖνος Δαβάκης, διοικητής τοῦ ἀποσπάσματος Πίνδου, στίς 5 τό πρωΐ, στέλνει στούς ἄνδρες του τήν ἑξῆς διαταγή: ‘’Ὁ ὕπουλος γείτονάς μας αἰφνιδιαστικά μᾶς ἐπετέθη. Ἡ Ἑλλάδα μας περιμένει ἀπό τόν καθένα μας, νά δώσουμε ἕνα καλό μάθημα στόν εἰσβολέα. Φανεῖτε Ἕλληνες καί κρατῆστε γερά τά ὅπλα μέ πίστη στόν Θεό καί τόν ἑαυτό σας. Ζήτω ἡ Ἑλλάς!’’.
Ὁ στρατηγός Κατσιμῆτρος, διοικητής τῆς ὀγδόης μεραρχίας τῆς Ἠπείρου τηλεφωνεῖ στό Γενικό Ἐπιτελεῖο καί λέει: ‘’Μπορῶ ὑπεύθυνα νά διαβεβαιώσω τόν κύριο Ἀρχηγό τοῦ Γενικοῦ Ἐπιτελείου, καί τό τονίζω ἰδιαιτέρως, ὅτι οἱ Ἰταλοί δέν θά περάσουν’’.
Τά παλληκάρια μας, πολεμῶντας γενναία πάνω στῆς Πίνδου τίς χιονισμένες κορφές, ἀφήνοντας ἄναυδους τούς ‘’λογικούς’’ καί ὀλίγιστους Εὐρωπαίους, κατάφεραν τό ἀκατόρθωτο: Ταπείνωσαν μιά παντοδύναμη τότε αὐτοκρατορία! Ἡ ἰαχή ‘’ἀέρα’’ ἔγινε ὁ φόβος καί ὁ τρόμος τῶν ἰταλικῶν μεραρχιῶν. Τά ψυχρά νερά τῆς Ἀδριατικῆς λίγο ἔλειψε νά δεχθοῦν στόν πάτο τους κάθε ἀπομεινάρι ἀπό τήν περιλάλητη στρατιωτική μηχανή τοῦ ἰταλικοῦ φασισμοῦ.
Κι ἐκεῖνοι, πού τά γεράματα τούς υποχρέωσαν νά μείνουν στά μετώπισθεν, δέν ἡσυχάζουν. Ὅπως τό γεροντάκι, πού περιμένει τήν σειρά του ἀνάμεσα σέ νεώτερους, νά δώσει τό αἷμα του γιά τούς τραυματίες μας. Ὁ γιατρός τῆς αἱμοδοσίας τόν βλέπει στήν σειρά τῶν αἱμοδοτῶν καί τοῦ λέει ἐνοχλημένος:
-Ἐσύ παππούλη, τί θέλεις ἐδῶ;
-Ἦρθα κι ἐγώ, γιατρέ, νά δώσω αἷμα.
Ὁ γιατρός τόν κοιτάζει μέ ἀπορία καί συγκίνηση.
-Μή μέ βλέπεις ἔτσι, γιατρέ μου. Εἶμαι γερός, τό αἷμα μου εἶναι καθαρό καί ἀκόμα ποτές μου δέν ἀρρώστησα. Εἶχα τρεῖς γιούς. Σκοτώθηκαν καί οἱ τρεῖς ἐκεῖ πάνω. Χαλάλι τῆς Πατρίδας! Ὅμως, μοῦ εἶπαν πώς οἱ δύο πῆγαν ἀπό αἱμορραγία. Λοιπόν, εἶπα στή γυναῖκα μου, θά ‘ναι κι ἄλλοι πατεράδες, πού μπορεῖ νά χάσουν τά παλληκάρια τους, γιατί δέν θά ‘χουν οἱ γιατροί μας αἷμα νά τούς δώσουν. Νά πάω νά δώσω κι ἐγώ τό δικό μου. ‘’Ἄϊντε, πήγαινε, γέρο μου’’, μοῦ εἶπε ‘’κι ἄς εἶναι γιά τήν ψυχή τῶν παιδιῶν μας’’. Κι ἐγώ σηκώθηκα καί ἦρθα.
Αὐτός ἦταν ὁ λαός μας, πού ἔφτασε στό θαῦμα. Τό θαῦμα τοῦ Δαβίδ ἀπέναντι στόν Γολιάθ. Τό θαῦμα, πού μᾶς τό χάρισε ἡ Παναγιά μας ἡ Μεγαλόχαρη.
Ὁ Χίτλερ, βλέποντας τήν ἀποτυχία τῶν συμμάχων του Ἰταλῶν, σπεύδει καί τά βάζει ὁ ἴδιος μέ τήν λεβεντιά τῶν παππούδων μας.
Ὀλλανδία, Βέλγιο καί Γαλλία κατελήφθησαν ἀπό τά γερμανικά στρατεύματα μέσα σέ εἴκοσι μέρες. Τό Παρίσι ἔπεσε χωρίς μάχη. Ἡ Δανία παραδόθηκε αὐθημερόν. Ἡ Ἑλλάδα ἄντεξε 250 μέρες!
Τό ΟΧΙ τῶν Ἑλλήνων καθυστέρησε ἀποφασιστικά τήν ἐπίθεση τῶν Γερμανῶν ἐναντίον τῆς Ρωσίας. Ὁ Χίτλερ, μέσα στήν ρώσικη βαρυχειμωνιά, δέ μπόρεσε νά προχωρήσει. Χάρις στό Ἑλληνικό ΟΧΙ ὁ ναζισμός ἔκανε πίσω. Ἡ Εὐρώπη ἀνάσανε. Ξαναβρῆκε τήν ἐλπίδα τῆς ἐλευθερίας.
Ὁ λαός μας, ἑνωμένος καί ὑπάκουος στά κελεύσματα τῶν προγόνων μας, ὄχι μονάχα δέν πτοήθηκε μπροστά στήν ἀριθμητική καί στρατιωτική ὑπεροχή τῶν ἐχθρῶν, ἀλλά ‘’μέ τό χαμόγελο στά χείλη’’ καί μέ τό ΟΧΙ χαραγμένο μέ αἷμα στίς βουνοπλαγιές τῆς Ἠπείρου, παρέδωσε μοναδικά καί ἀνεπανάληπτα μαθήματα ἀντιστασιακοῦ φρονήματος σέ ὁλόκληρη τήν ναζιστοκρατούμενη Εὐρώπη.
Ἀδελφοί μου, τό ΟΧΙ γιά τήν φυλή μας δέν εἶναι μιά ἁπλῆ λέξη. Οὔτε εἶναι κάτι, πού λέχθηκε γιά πρώτη φορά ἀπό στόματος Ἑλλήνων στίς 28 Ὀκτωβρίου τοῦ 1940.

Τό ΟΧΙ εἶναι ὁ ἀλάνθαστος καί σταθερός βηματοδότης τῆς ἀργόσυρτης ἱστορικῆς μας διαδρομῆς, ἐδῶ καί τρεισήμισι χιλιάδες χρόνια.

Ποιός μπορεῖ νά ξεχάσει τό ΟΧΙ τῶν Θερμοπυλῶν, τῆς Σαλαμίνας καί τοῦ Μαραθῶνα;

Ποιός δικαιοῦται νά λησμονήσει τό ΟΧΙ τοῦ Κωνσταντίνου Παλαιολόγου;

Ποιός τολμᾶ νά προσπεράσει ἤ νά ὑποτιμήσει τό ΟΧΙ τοῦ Μάρκου Μπότσαρη, τοῦ Ἀθανασίου Διάκου, τοῦ Θεόδωρου Κολοκοτρώνη, τοῦ Λάμπρου Κατσώνη, τοῦ Ἐμμανουήλ Παππᾶ, τῆς Μπουμπουλίνας, τῆς Δόμνας Βισβίζη;

Ποιός τολμᾶ νά αὐθαδιάσει περιφρονῶντας τό ΟΧΙ τοῦ Παύλου Μελᾶ, τοῦ καπετάν Ἄγρα, τοῦ καπετάν Ράμναλη, τοῦ Γερμανοῦ Καραβαγγέλη;

Ποιός δέν ἀφουγκράζεται τό ΟΧΙ τῶν παλληκαριῶν τοῦ Δαβάκη;

Ποιός ἔχει τό δικαίωμα νά ἀμφισβητήσει τό μεγαλειῶδες ΟΧΙ τοῦ θρυλικοῦ Κύπριου Προέδρου Τάσου Παπαδόπουλου;

Ἡ Ἱστορία τοῦ Ἔθνους μας εἶναι μιά ἀτέλειωτη σειρά ἀπό ΟΧΙ. Καί ὄχι μονάχα ἠ Ἐθνική μας Ἱστορία, ἀλλά καί ἡ Ἑκκλησιαστική μας.

Ἀδελφοί μου, ἀπό τήν εὐλογημένη ἐκείνη ἱστορική περίοδο, πού ἡ Ὀρθοδοξία συναντήθηκε μέ τήν Ἑλληνικότητα καί ζυμώθηκαν μαζί στόν ἄρτο τῆς Ρωμηοσύνης, τό ΟΧΙ τό Ἀρχαιοελληνικό ξεπετάχτηκε ἀπό τά χαρακώματα τῶν μαχῶν γιά τήν Ἐλευθερία, καί πέρασε, μέσῳ τῶν Ἁγίων μας Πατέρων, τό ἴδιο δυνατό καί στά πεδία τῶν μαχῶν γιά τήν Πίστη. Ὅποιους Ἕλληνες Πατέρες τῆς καθ’ ἡμᾶς Ἀνατολῆς καί νά μελετήσεις, θά δεῖς ὅτι τό ΟΧΙ εἶναι τό κέντρο τῆς ζωῆς τους. Τό ΟΧΙ στήν ἁμαρτία καί στήν πλάνη. Τό εἶπαν καί μαρτύρησαν. Τό βροντοφώναξαν καί ὁ Θεός τῆς Ἀληθείας τούς ἐδόξασε.

Μήπως δέν ἀντέταξε τό ΟΧΙ ὁ Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος στήν φαυλότητα τοῦ παλατιοῦ;

Μήπως δέν ἄστραψε τό ΟΧΙ τοῦ Ἁγίου Νικολάου πάνω στά μάγουλα τοῦ Ἀρείου;

Μήπως δέν εἶπε τό ΟΧΙ στούς θρόνους τούς αἱρετικούς
καί ὁ Γρηγόριος ὁ Θεολόγος;

Μήπως δέν τό εἶπε τό ΟΧΙ, τό μέγα καί μοναδικό ΟΧΙ, ὁ μακάριος ἐκεῖνος ἀνήρ, ὁ Μᾶρκος ὁ Εὐγενικός;

Χίλιοι διακόσιοι Νεομάρτυρες, οἱ κορυφαῖοι ἀντιστασιακοί ὅλων τῶν αἰώνων, τί ἀπάντησαν κατάμουτρα στήν τουρκική βαρβαρότητα; Δέν ἀντέταξαν ἕνα τεράστιο ΟΧΙ στήν σκλαβιά τοῦ σώματος καί τῆς ψυχῆς;

Ἤ μήπως δέν τό βροντοφώναξε τό ΟΧΙ καί ὁ θρυλικός μας Παππουλᾶκος, ἀγωνιζόμενος νά μᾶς σώσει ἀπό τά σαγόνια τῶν ξενόφερτων προτεσταντῶν ἀντιβασιλέων καί τῶν ἰθαγενῶν συνεργατῶν τους;

Καί γιά νά ἔρθουμε στά χρόνια τά τωρινά. Μήπως δέν ἦταν ὁ ἡρωϊκός μητροπολίτης Αὐγουστίνος Καντιώτης ἐκεῖνος, πού βροντοφώναξε τό ΟΧΙ στήν παναίρεση τοῦ οἰκουμενισμοῦ καί τό ξεπούλημα τῆς Μακεδονίας μας;

Ἤ μήπως δέν εἶπε τό ΟΧΙ, γιά τούς ἴδιους λόγους, καί ο ἀγαπημένος μας Ἅγιος Παΐσιος;

Ἀδέρφια μου, σεβαστέ μας πάτερ Φώτιε, καλή καί ὠφέλιμη ἡ ἀναφορά μας σέ κάποια ἱστορικά γεγονότα, πού σχετίζονται μέ τό νόημα τῆς σημερινῆς ἐπετείου, ἀλλά, θαρρῶ, πώς σέ τέτοιες ὧρες, τό καλύτερο πού ἔχουμε νά πράξουμε ὡς λαός, εἶναι νά συλλογιστοῦμε καί νά ἀναρωτηθοῦμε: Ἡ σημερινή ἐπέτειος τοῦ ΟΧΙ τῆς 28ης Ὀκτωβρίου 1940, μᾶς βρίσκει ἄραγε ἀξίους ἀπογόνους ὅλων αὐτῶν τῶν Ἡρώων καί τῶν Ἁγίων;

Πόσοι ἀπό τούς σημερινούς κυβερνῆτες μας εἶναι ἕτοιμοι νά ποῦνε τό ΟΧΙ τοῦ Μεταξᾶ στίς ἀνιστόρητες ἀπαιτήσεις καί τίς ἀπειλές τῶν γειτόνων μας;

Πόσοι ἀπό τούς σημερινούς μας πολιτικούς ἡγέτες ἔχουν τήν βούληση καί τήν ἀποφασιστικότητα, νά ποῦν τό ΟΧΙ τοῦ Τάσου Παπαδόπουλου στήν παράδοση τοῦ Ὀνόματος τῆς Μακεδονίας μας;

Πόσοι ἀπό τούς σημερινούς πολιτικούς μας ἀξιωματούχους διαθέτουν τήν φιλοπατρία καί τό φιλότιμο, νά ποῦν τό ΟΧΙ τοῦ Πλαστῆρα στήν ἀτιμία, στίς δοσοληψίες κάτω ἀπό τό τραπέζι, στήν διαπλοκή καί στίς μίζες;

Πόσοι ἀπό τούς ἐκλεγμένους διαχειριστές τοῦ Ἐθνικοῦ μας πλούτου διαθέτουν τόν πατριωτισμό καί τήν Πίστη τοῦ Μακρυγιάννη, νά ποῦν τό ΟΧΙ στό ξεπούλημα τῆς Ἑλληνικῆς Γῆς, τῶν ἀρχαιολογικῶν μας χώρων, τῶν λιμανιῶν μας καί προπαντός αὐτῆς τῆς ἴδιας τῆς ἀξιοπρέπειας καί τιμῆς μας;

Πόσοι ἀπό τούς σημερινούς ἐκκλησιαστικούς μας ἀξιωματούχους διαθέτουν τήν τόλμη καί τήν άνδρεία νά ποῦν τό ΟΧΙ τοῦ Παππουλάκου στίς ἀντίχριστες ἀποφάσεις τῶν πολιτικῶν μας καί προπαντός στούς ‘’ἀρραβῶνες’’ τοῦ ἀντιχρίστου μέ τήν Ὀρθοδοξία μας;

Πόσοι ἀπό ἐμᾶς, τόν ἁπλό λαό, εἴμαστε ἕτοιμοι καί πρόθυμοι νά ποῦμε τό ΟΧΙ τῶν παππούδων μας στίς ὀρέξεις τῶν μαυραγοριτῶν δανειστῶν μας, νά ποῦμε τό ΟΧΙ στήν διάλυση τῆς Παιδείας μας, τό ΟΧΙ στήν παραχάραξη τῆς Ἱστορίας μας, τό ΟΧΙ στίς ἐκτρώσεις καί τά ναρκωτικά, τό ΟΧΙ στήν τηλεοπτική χυδαιότητα, τό ΟΧΙ στήν ἀνηθικότητα, τό ΟΧΙ στήν προδοσία τῆς Μακεδονίας μας, τό ΟΧΙ στήν κατάληψη τῆς Πατρίδας μας ἀπό ἀπίστους καί ἀλλοεθνεῖς;

Πόσοι ἄραγε ἀπό ἐμᾶς, τόν ἁπλό λαό, πού λέμε ὅτι ἐκκλησιαζόμαστε καί κοινωνοῦμε, εἴμαστε ἕτοιμοι καί ἀποφασισμένοι νά ποῦμε τό ΟΧΙ τοῦ Γέροντα Παϊσίου στίς ἠλεκτρονικές ταυτότητες, νά ποῦμε τό ΟΧΙ τοῦ Γέροντα Ἰακώβου στίς συμπροσευχές καί τά συγκεκαλυμμένα συλλείτουργα, νά βροντοφωνάξουμε τό ΟΧΙ τοῦ Αὐγουστίνου Καντιώτη στήν ἐθνική ὑποδούλωση καί τήν παναίρεση τοῦ οἰκουμενισμοῦ;

Σεβαστέ μας πάτερ Φώτιε, καλοί μου ἀδελφοί,

βαρειά καί ἀσήκωτη ἡ κληρονομιά τοῦ ΟΧΙ. Ὁ προβληματισμός ὑψώνεται ἀμείλικτος. Οἱ ἀπαντήσεις θλιβερές. Δυστυχῶς, τό μπόϊ μας τό σημερινό, ὅπως καί νά σταθεῖ ἀπέναντι στό μεγαλεῖο τοῦ ΟΧΙ τῆς 28ης Ὀκτωβρίου 1940, ἀλλά καί ἀπέναντι σέ κάθε ΟΧΙ τῆς Ἐθνικῆς καί Ἐκκλησιαστικῆς μας Ἱστορίας, φαντάζει σπιθαμιαῖο. Οἱ ἐχθροί τῆς Πατρίδας μας καί τῆς Πίστεώς μας, ξένοι καί ντόπιοι, κατάφεραν, ἐν πολλοῖς, νά μᾶς ξεγελάσουν καί νά μᾶς φοβίσουν. Μέ χίλιους τρόπους προσπάθησαν νά μᾶς μικρύνουν. Νά μᾶς ἀφανίσουν. Δέν τά κατάφεραν, ὅμως.

Τό ΟΧΙ τῆς σημερινῆς ἐπετείου μπορεῖ νά ἀκούγεται στίς ἡμέρες μας κάπως ἀραιά καί τρομαγμένα, ἀλλά ἀκούγεται. Καί μερικές φορές μάλιστα ἀκούγεται τόσο δυνατά, πού κάποιοι πουλημένοι τῆς πολιτικῆς καί τῆς ἐκκλησιαστικῆς διοίκησης τρομάζουν καί ἀναρρωτιοῦνται: Μά καλά, μέ τόσο κυνηγητό, μέ τόσες ἀπειλές, μέ τόσες διώξεις, μέ τόσους χρηματισμούς, μέ τόση φτώχεια, μέ τόση παραπλάνηση, μέ τόσες ἰσοπεδώσεις στήν Παιδεία καί στήν Ἐκκλησία, πῶς εἶναι δυνατόν καί ὑπάρχουν ἀκόμα σ’ αὐτόν τόν Τόπο ἐραστές τοῦ ΟΧΙ; Πῶς εἶναι δυνατόν καί συνεχίζουν νά ὀρθώνουν ἀνάστημα μιμητές Ἡρώων καί Ἁγίων;

Εἶναι! Γιατί ἡ Ἑλλάδα μας εἶναι τό ἀγαπημένο παιδί τῆς Παναγιᾶς μας. Γιατί στήν Ἑλλάδα μας ἡ προσευχή καί ἠ μετάνοια δέν ἔλειψαν. Εἶναι ριζωμένες βαθειά. Γιατί στήν ὅποια δική μας ἀβελτηρία κράζουν δίπλα μας καί ἀπαντοῦν στόν ἐπίβουλο τά λείψανα τῶν Ἁγίων καί τῶν Ἡρώων μας.

Ζήτω ἡ ἐπέτειος τοῦ ΟΧΙ τῆς 28ης Ὀκτωβρίου 1940!

Ζήτω ἡ Πατρίδα μας ἡ Ἑλλάδα!

Ζήτω τό Γένος τῶν Ρωμηῶν!

πηγή

Τῆς Σκέπης σου Παρθένε, ἀvuμνοῦμεν τάς χαρίτας, ἣν ὡς φωτοφόρον νεφέλην, ἐφαπλοῖς ὑπὲρ ἔννοιαν, καὶ σκέπεις τὸν λαόν σου νοερῶς, ἐκ πάσης τῶν ἐχθρῶν ἐπιβουλῆς. Σὲ γὰρ σκέπην καὶ προστάτιν καὶ βοηθόν, κεκτήμεθα βοῶντές σοι· Δόξα τοῖς μεγαλείοις σου Ἁγνή, δόξα τῇ θείᾳ Σκέπῃ σου, δόξα τῇ πρὸς ἡμᾶς σου, προμηθείᾳ Ἄχραντε.

 

«Τὴν πᾶσαν ἐλπίδαν μου εἰς σὲ ἀνατίθημι, 

Μήτηρ τοῦ Θεοῦ, 

 φύλαξόν με ὑπὸ τὴν σκέπην σου».

ΠΩΣ ΚΑΘΙΕΡΩΘΗΚΕ Η ΓΙΟΡΤΗ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΣΚΕΠΗΣ

 

Στα χρόνια του βασιλέως Λέοντος του Μεγάλου (457-474 μ. Χ.) ζούσε στην Κων/πολη ο όσιος Ανδρέας, ο κατά Χριστόν σαλός. Σαλός είναι ο τρελλός και κατά Χριστόν σαλοί ονομάζονται κάποιοι άγιοι, οι οποίοι κάνανε κάποια περίεργα και παράλογα πράγματα, με απώτερο σκοπό να τους θεωρούν παλαβούς ή παλιανθρώπους και να μη τους τιμούν οι άνθρωποι· και έτσι αυτοί να ζουν με ταπείνωση και στην αφάνεια. Μια νύχτα που γινότανε αγρυπνία στο ναό της Παναγίας των Βλαχερνών, ο όσιος Ανδρέας μαζί με τον μαθητή του Επιφάνιο, που έγινε αργότερα πατριάρχης Κων/πόλεως (520-536 μ. Χ.), είδαν την Υπεραγία Θεοτόκο οφθαλμοφανώς, όχι σε όραμα, να μπαίνει από την κεντρική πύλη του ναού. Την συνόδευαν οι Ιωάννης ο Πρόδρομος και Ιωάννης ο Θεολόγος και πλήθος αγγέλων. Αφού μπήκε μέσα στο ναό προχώρησε στον σολέα. Εκεί γονάτισε και προσευχήθηκε πολλή ώρα με θερμά δάκρυα υπέρ της σωτηρίας των πιστών, ενώ την βλέπανε μόνο ο Ανδρέας και ο Επιφάνιος. Αφού προσευχήθηκε για πολύ η Θεοτόκος σηκώθηκε και μπήκε μέσα στο ιερό, όπου φυλασσόταν το μαφόριο της δηλαδή το τσεμπέρι της, το πήρε στα χέρια της και βγαίνοντας έξω το άπλωσε πάνω από τους πιστούς, για να δείξει ότι τους σκέπει και τους προστατεύει.
Αυτό είναι το γεγονός το οποίο στάθηκε αφορμή η Εκκλησία μας να καθιερώσει την γιορτή της αγίας Σκέπης δηλαδή τη γιορτή προς τιμή της Παναγίας, η οποία σκεπάζει (σκέπει) και προστατεύει το λαό του Θεού και φωτίζει τους πιστούς στο δρόμο για την τελείωση. Μας σκεπάζει με τις προσευχές της, με τις παρακλήσεις της και με τα δάκρυά της.
Η Παναγία μας άπλωσε το μαφόριο της εντός του ναού και σκέπασε όσους αγρυπνούσαν και προσευχόταν. Με την ενέργεια αυτή

Γιά τόν Ἅγιο Δημήτριο

 

Ένα από τα πολλά θαύματα του μεγαλομάρτυρα Αγίου Δημητρίου είναι το γεγονός ότι ήταν στρατηγός της Θεσσαλονίκης, όχι μόνον κατά τη διάρκεια της ζωής του, αλλά και μετά από την κοίμησή του.

Πολλοί άνθρωποι αισθάνθηκαν – και μέχρι σήμερα αισθάνονται! – την παρου­σία του στη Θεσσαλονίκη, ιδίως σε καιρούς μεγάλων δοκι­μασιών και συμφορών. Ο άγιος προστατεύει εμφανώς την πόλη, αποσοβεί καταστροφές, απωθεί επίδοξους εισβολείς και συντρέχει όλους, όσοι επικαλούνται το όνομά του.

Να ένα θαυμάσιο παράδειγμα της ασυνήθιστης παρέμ­βασής του σε ανθρώπους που βρίσκονταν σε ανάγκες: Κάποτε επιτέθηκαν στην πόλη οι βάρβαροι, αλλά δεν κατάφεραν να την εκπορθήσουν. Εξοργισμένοι τότε ξεχύθηκαν και λεηλάτησαν τους οικισμούς της υπαίθρου και, μεταξύ άλλων, συνέλαβαν αιχμάλωτες δύο όμορφες κόρες τις οποίες προσέφεραν ως λάφυρο στον αρχηγό τους.

Οι κοπέλες αυτές έτυχε να γνωρίζουν καλά την τέχνη του κεντήματος. Βλέποντας ο αρχηγός τα κεντήματά τους, είπε: «Μαθαίνω ότι υπάρχει ένας μεγάλος θεός στην περι­οχή σας, ο Δημήτριος· λένε ότι κάνει μεγάλα θαύματα. Να

Περί της ανακομιδής των Ιερών λειψάνων του Νεομάρτυρος Γεωργίου Ιωαννίνων...

 

π. Ἀθανάσιος Χατζής, ὁμιλία στίς 26-10-1996, 

Παναγία Ντουραχάνης..

Περί της ανακομιδής των Ιερών λειψάνων του Νεομάρτυρος Γεωργίου Ιωαννίνων...

Εὐαγγελικὸ Ἀνάγνωσμα Κυριακῆς στ΄ Λουκᾶ (Λουκ. η΄ 26-39)

 

  

ῷ καιρῷ ἐκείνῳ, ἐλθόντι τῷ ᾿Ιησοῦ εἰς τὴν χώραν τῶν Γα­δαρη­νῶν, ὑπήν­τησεν αὐτῷ ἀνήρ τις ἐκ τῆς πόλεως, ὃς εἶχε δαιμόνια ἐκ χρόνων ἱκανῶν, καὶ ἱμάτιον οὐκ ἐνεδιδύσκετο καὶ ἐν οἰκίᾳ οὐκ ἔμενεν, ἀλλ᾿ ἐν τοῖς μνήμασιν. ἰδὼν δὲ τὸν ᾿Ιησοῦν καὶ ἀνακράξας προσέπεσεν αὐτῷ καὶ φωνῇ μεγάλῃ εἶπε· τί ἐμοὶ καὶ σοί, ᾿Ιησοῦ, υἱὲ τοῦ Θεοῦ τοῦ ὑψίστου; δέομαί σου, μή με βα­­σανίσῃς. παρήγγειλε γὰρ τῷ πνεύματι τῷ ἀ­κα­θάρτῳ ἐξελθεῖν ἀπὸ τοῦ ἀν­­θρώπου. πολλοῖς γὰρ χρόνοις συν­ηρπάκει αὐτόν, καὶ ἐδεσμεῖτο ἁλύσεσι καὶ πέδαις φυλασσόμενος, καὶ διαρρήσσων τὰ δεσμὰ ἠλαύνετο ὑπὸ τοῦ δαίμονος εἰς τὰς ἐρή­μους. ἐ­πη­ρώτησε δὲ αὐτὸν ὁ ᾿Ιησοῦς λέγων· τί σοί ἐστιν ὄνομα; ὁ δὲ εἶπε· λεγεών· ὅτι δαι­μόνια πολλὰ εἰσῆλθεν εἰς αὐτόν· καὶ παρεκάλει αὐτὸν ἵνα μὴ ἐπιτάξῃ αὐτοῖς εἰς τὴν ἄβυσσον ἀπελθεῖν. ἦν δὲ ἐκεῖ ἀγέλη χοίρων ἱκα­νῶν βοσκομένων ἐν τῷ ὄρει· καὶ παρεκάλουν αὐτὸν ἵνα ἐπιτρέψῃ αὐ­τοῖς εἰς ἐκείνους εἰσελθεῖν· καὶ ἐπέτρεψεν αὐτοῖς. ἐξελθόντα δὲ τὰ δαιμόνια ἀπὸ τοῦ ἀνθρώπου εἰσῆλθον εἰς τοὺς χοίρους, καὶ ὥρμησεν ἡ ἀγέλη κατὰ τοῦ κρημνοῦ εἰς τὴν λίμνην καὶ ἀπεπνίγη. ἰδόντες δὲ οἱ βόσκον­τες τὸ γεγενημένον ἔφυγον, καὶ ἀπήγγειλαν εἰς τὴν πόλιν καὶ εἰς τοὺς ἀγρούς. ἐξῆλθον δὲ ἰδεῖν τὸ γεγονός, καὶ ἦλθον πρὸς τὸν ᾿Ιησοῦν καὶ εὗρον καθήμενον τὸν ἄνθρωπον, ἀφ᾿ οὗ τὰ δαιμόνια ἐξεληλύθει, ἱματισμένον καὶ σωφρονοῦντα παρὰ τοὺς πό­δας τοῦ ᾿Ιησοῦ, καὶ ἐφοβήθησαν. ἀπήγγειλαν δὲ αὐτοῖς οἱ ἰδόντες πῶς ἐσώθη ὁ δαιμονισθείς. καὶ ἠρώτησαν αὐ­τὸν ἅπαν τὸ πλῆθος τῆς περιχώρου τῶν Γαδαρηνῶν ἀπελθεῖν ἀπ᾿ αὐτῶν, ὅτι φό­βῳ μεγάλῳ συν­είχοντο. αὐτὸς δὲ ἐμβὰς εἰς τὸ πλοῖον ὑπέστρεψεν. ἐδέετο δὲ αὐτοῦ ὁ ἀνήρ, ἀφ᾿ οὗ ἐξεληλύθει τὰ δαιμόνια, εἶναι σὺν αὐτῷ· ἀπέλυσε δὲ αὐτὸν ὁ ᾿Ιησοῦς λέγων· ὑπόστρεφε εἰς τὸν οἶκόν σου καὶ διηγοῦ ὅσα ἐποίησέ σοι ὁ Θεός. καὶ ἀπῆλθε καθ᾿ ὅλην τὴν πόλιν κηρύσσων ὅσα ἐποίησεν αὐτῷ ὁ ᾿Ιησοῦς.

Κυριακή ΣΤ’ Λουκά: Ομιλία περί της θεραπείας του δαιμονιζομένου των Γαδαρινών (Αγ. Γρηγόριος ο Παλαμάς)

 

 

Η Ευαγγελική περικοπή της Θείας Λειτουργίας.
Κατά Λουκάν Ευαγγέλιον, Κεφ. Η. 27 – 39.

Τω καιρώ εκείνω, Εξελθόντι τω Ιησού εις την γην των Γαδαρινών, υπήντησεν αυτώ ανήρ τις εκ της πόλεως, ός είχε δαιμόνια εκ χρόνων ικανών, και ιμάτιον ουκ ενεδιδύσκετο, και εν οικία ουκ έμενεν, αλλ’ εν τοις μνήμασιν. Ιδών δέ τον Ιησούν και ανακράξας, προσέπεσεν αυτώ και φωνή μεγάλη είπε: τί εμοί και σοί, Ιησού, υιέ του Θεού του υψίστου; Δέομαί σου, μή με βασανίσης. Παρήγγειλε γάρ τω πνεύματι τω ακαθάρτω εξελθείν απο του ανθρώπου. Πολλοίς γάρ χρόνοις συνηρπάκει αυτόν, και εδεσμείτο αλύσεσι, και πέδαις φυλασσόμενος, και διαρρήσσων τα δεσμά ηλαύνετο υπό του δαίμονος εις τας ερήμους. Επηρώτησε δέ αυτόν ο Ιησούς λέγων: τί σοί εστιν όνομα? Ο δέ είπε, λεγεών’ ότι δαιμόνια πολλά εισήλθεν εις αυτόν’ και παρεκάλει Αυτόν ίνα μή επιτάξη αυτοίς εις την άβυσσον απελθείν. Ήν δέ εκεί αγέλη χοίρων ικανών βοσκομένων εν τω όρει, και παρεκάλουν αυτόν ίνα επιτρέψη αυτοίς εις εκείνους εισελθείν. Και επέτρεψεν αυτοίς. Εξελθόντα δέ τα δαιμόνια απο του ανθρώπου, εισήλθον εις τους χοίρους, και ώρμησεν η αγέλη κατά του κρημνού εις την λίμνην και απεπνίγη. Ιδόντες δέ οι βόσκοντες το γεγενημένον, έφυγον, και