ΤΟ ΠΟΛΥ ΚΑΙ ΤΟ ΛΙΓΟ

π. Δημητρίου Μπόκου

 

Στὸν πλούσιο νεανίσκο ποὺ ρωτοῦσε γιὰ τὸ πῶς θὰ κληρονομήσει τὴν αἰώνια ζωή, ὁ Χριστὸς ἀπάντησε ὅτι, ἂν ψάχνει γιὰ τὴν τελειότητα, πρέπει νὰ δώσει τὰ ὑπάρχοντά του στοὺς φτωχοὺς καὶ νὰ τὸν ἀκολουθήσει (Κυριακὴ ΙΒ΄ Ματθαίου).
Τὸ πράγμα φάνηκε βαρὺ στὸν κατὰ τὰ ἄλλα καλοδιάθετο νεαρό.
Πάνω ἀπὸ τὶς δυνάμεις του. Εἶχε προσκόλληση στὰ πλούτη του τόσο μεγάλη, ποὺ δὲν τοῦ ἐπέτρεπε νὰ ἐγκαταλείψει τὰ πάντα. Μὲ τὴν εὐκαιρία ὁ Χριστὸς ἐπισήμανε πόσο δύσκολο εἶναι γιὰ τὸν πλούσιο, λόγῳ τῆς προσκόλλησής του στὸν πλοῦτο, νὰ εἰσέλθει στὴ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Ἀλλὰ στὴν ἀπορία τῶν μαθητῶν του γιὰ τὸ ποιὸς θὰ μποροῦσε τότε νὰ σωθεῖ, ἀπάντησε ὅτι κάτι τέτοιο δὲν εἶναι ἐντελῶς ἀδύνατο. Κάποιοι μὲ τὴ χάρη τοῦ Θεοῦ ὑπερνικοῦν τὸ δέσιμο μὲ τὸν πλοῦτο καὶ τὰ ὑλικά.
Κάποτε λοιπὸν ἕνας ἄρχοντας ἐπισκέφθηκε μιὰ σκήτη, ὅπου ἀσκοῦνταν μεμονωμένα ἀρκετοὶ Πατέρες. Εἶχε μαζί του πολλὰ χρήματα γιὰ τὶς ἀνάγκες τῶν ἐκεῖ μοναχῶν. Παρακάλεσε λοιπὸν τὸν ἡγούμενο νὰ τὰ μοιράσει στοὺς μοναχούς, ἀνάλογα μὲ τὶς ἀνάγκες τοῦ καθενός.
- Οἱ Γέροντες δὲν χρειάζονται χρήματα,

«ΣΗΜΕΙΟΝ ΔΙΑΘΗΚΗΣ» Η ΠΕΡΙΤΟΜΗ

π. Δημητρίου Μπόκου

Τὴν πρωτοχρονιά, στὰ θυρανοίξια τῆς νέας χρονιᾶς μὲ τὴν ὁποία μᾶς προικοδοτεῖ ἡ χάρη τοῦ Θεοῦ, ἔχουμε τὶς γιορτὲς τῆς Περιτομῆς τοῦ Χριστοῦ καὶ τοῦ μεγάλου Ἱεράρχου Βασιλείου. Ὁ Χριστὸς περιτμήθηκε ἀπὸ ταπείνωση καὶ συγκατάβαση. Τί ἦταν ὅμως ἡ περιτομή;
Ἡ ἱστορία της χάνεται στὰ βάθη τῶν χρόνων. Ὁ πατριάρχης Ἀβραὰμ ἦταν ἤδη σὲ γεροντικὴ ἡλικία καὶ οἱ ὑποσχέσεις τοῦ Θεοῦ ὅτι θὰ τὸν εὐλογήσει καὶ θὰ τὸν δοξάσει, κάνοντάς τον γενάρχη μεγάλου ἔθνους καὶ ὅτι ἀπὸ τὸ σπέρμα του, δηλαδὴ ἀπὸ κάποιον σπουδαῖο ἀπόγονό του, θὰ εὐλογηθοῦν ὅλες οἱ φυλὲς τῆς γῆς, ὄχι μόνο δὲν εἶχαν ἀκόμα ἐκπληρωθεῖ, ἀλλὰ καὶ δὲν διαφαινόταν ἀνθρωπίνως καμμιὰ προοπτικὴ ἐκπλήρωσής τους.
Ἡ σύζυγός του ἡ Σάρρα εἶχε ἀναγκαστεῖ νὰ καταφύγει στὸ ὕστατο νόμιμο μέσο ποὺ τῆς ἐπέτρεπαν τὰ οἰκογενειακὰ θέσμια τῆς ἐποχῆς, γιὰ νὰ θεωρηθεῖ, ἔστω καὶ νομικά, μητέρα: Δίνει τὴ δούλη της, τὴν Αἰγύπτια Ἄγαρ, στὸν Ἀβραὰμ γιὰ νὰ τεκνοποιήσει μαζί της.
Πράγματι ὁ Ἀβραὰμ ἀποκτάει ἀπὸ τὴν Ἄγαρ τὸν Ἰσμαήλ, ὅμως καὶ πάλι ὁ Θεὸς τοῦ λέγει, ὅτι δὲν εἶναι αὐτὸς ποὺ θὰ κληρονομήσει τὰ ὑπεσχημένα, ἀλλὰ ὁ γιὸς

Πρωτοχρονιά

 

Ἡ πιὸ φοβερὴ καὶ ἡ πιὸ ἀνεξιχνίαστη δύναμη στὸν κόσμο εἶναι ὁ Χρόνος, ὁ Καιρός. Καλὰ-καλὰ τί εἶναι αὐτὴ ἡ δύναμη δὲν τὸ ξέρει κανένας, κι ὅσοι θελήσανε νὰ τὴν προσδιορίσουνε, μάταια πασκίσανε. Τὸ μυστήριο τοῦ Χρόνου ἀπόμεινε ἀκατανόητο, κι ἂς μᾶς φαίνεται τόσο φυσικὸς αὐτὸς ὁ Χρόνος. Τὸν ἴδιο τὸν Χρόνο δὲ μποροῦμε νὰ τὸν καταλάβουμε τί εἶναι, ἀλλὰ τὸν νοιώθουμε μοναχὰ ἀπὸ τὴν ἐνέργεια ποὺ κάνει, ἀπὸ τὰ σημάδια ποὺ ἀφήνει πάνω στὴν πλάση. Ἡ μυστηριώδης πνοὴ του ὅλα τ’ ἀλλάζει. Δὲν ἀπομένει τίποτα σταθερό, ἀκόμα κι ὅσα φαίνονται σταθερὰ κι αἰώνια. Μία ἀδιάκοπη κίνηση στριφογυρίζει ὅλα τὰ πάντα, μέρα-νύχτα, κι αὐτὴ τὴν ἄπιαστη καὶ κρυφὴ κίνηση δὲ μπορεῖ νὰ τὴ σταματήσει καμμιὰ δύναμη. Τοῦτο τὸ πράγμα ποὺ τὸ λέμε Χρόνο, τὸ ἔχουμε συνηθίσει, εἴμαστε ἐξοικειωμένοι μαζί του, ἀλλιῶς θὰ μᾶς ἔπιανε τρόμος, ἂν εἴμαστε σὲ θέση νὰ νοιώσουμε καλὰ τί εἶναι καὶ τί κάνει. Ὅπως εἴπαμε, δουλεύει μέρα-νύχτα, αἰῶνες αἰώνων, ἀδιάκοπα, βουβά, κρυφά, κι ὅλα

Φώτης Κόντογλου «ΤΟ ΦΟΒΕΡΟΝ ΜΥΣΤΗΡΙΟΝ»

 

Αυτά τα Χριστούγεννα, τα Φώτα, η Πρωτοχρονιά, για πολλούς ανθρώπους δεν θα είναι καθόλου γιορτές και χαρούμενες μέρες, αλλά μέρες που φέρνουνε θλίψη και δοκιμασία. Δοκιμάζονται οι ψυχές εκείνων που δεν είναι σε θέση να χαρούνε, σε καιρό που οι άλλοι χαίρουνται. Παρεκτός από τους ανθρώπους που είναι πικραμένοι από τις συμφορές της ζωής, τους χαροκαμένους, τους αρρώστους, οι περισσότερο, πικραμένοι, είναι εκείνοι που τους στενεύει η ανάγκη να γίνουνε τούτες τις χαρμόσυνες μέρες ζητιάνοι, διακονιαρέοι. Πολλοί απ’ αυτούς μπορεί να μη δίνουνε σημασία στη δική τους ευτυχία, μα γίνουνται ζητιάνοι για να δώσουνε τη χαρά στα παιδιά τους και στ’ άλλα πρόσωπα που κρέμουνται απ’ αυτούς. Οι τέτοιοι κρυφοκλαίνε από το παράπονό τους κι’ αυτοί είναι οι πιο μεγάλοι μάρτυρες, που καταπίνουνε την πίκρα τους μέρα νύχτα, σαν το πικροβότανο.

Ίσα-ίσα αυτές τις αγιασμένες μέρες που θα’πρεπε να σμίξουνε πιο κοντά οι άνθρωποι συναμεταξύ τους, «να

Τὸ φλουρὶ τοῦ φτωχοῦ τοῦ Παύλου Νιρβάνα

Το πρώτο φλουρί της βασιλόπιτας που μου ’πεσε – ένα αληθινό φλουρί, γιατί ο πατέρας μου τον καιρό εκείνο, πριν φτωχύνει ακόμη, όπως φτώχυνε στα υστερνά του, συνήθιζε να βάζει στη βασιλόπιτα του σπιτιού μας μια χρυσή εγγλέζικη λίρα- βγήκε μοιρασμένο.
Πώς έρχονται τα πράματα καμιά φορά! Ο πατέρας μου, όρθιος μπροστά στο αγιοβασιλιάτικο τραπέζι, έκοβε την πίτα, ονοματίζοντας κάθε κομμάτι ξεχωριστά, πριν κατεβάσει το μεγάλο μαχαίρι του ψωμιού.
Αφού έκοψε το κομμάτι του σπιτιού, των αγίων, το δικό του και της μητέρας μου, πριν αρχίσει τα κομμάτια των παιδιών, σταμάτησε σαν να θυμήθηκε κάτι.
«Ξεχάσαμε» είπε «το κομμάτι του φτωχού. Αυτό έπρεπε να ’ρθει ύστερ’ από τους αγίους.
Ας είναι όμως. Θα το κόψω τώρα και ύστερα θ’ αρχίσω τα παιδιά. Πρώτα ο φτωχός».
Κατέβασε το μαχαίρι. «Του φτωχού…» ονομάτισε. Έπειτα

Χρόνος για τον Θεό σημαίνει το διάστημα της αναμονής ανάμεσα στο «χτύπημα πάνω στην πόρτα» και στη στιγμή που θα Του την ανοίξουμε διάπλατα

 π. Δημήτριος Στανιλοάε

Χρόνος για τον Θεό σημαίνει το διάστημα της αναμονής ανάμεσα στο «χτύπημα πάνω στην πόρτα» και στη στιγμή που θα Του την ανοίξουμε διάπλατα. (Εάν τις ακούση της φωνής μου και ανοίξη την θύραν, και εισελεύσομαι προς αυτόν και δειπνήσω μετ’ αυτού και αυτός μετ’ εμού” (Αποκ. 3, 20).

Υπό αυτή την έννοια, ο χρόνος υποδηλώνει επίσης την ελευθερία του ανθρώπου και τον μεγάλο σεβασμό που έχει ο Θεός για τα πλάσματά Του. Ο Θεός δεν μπαίνει στην καρδιά του ανθρώπου με τη βία. Η ένωση μαζί Του μέσα στην αγάπη μπορεί να πραγματοποιηθεί μόνο με την ελεύθερη ανταπόκριση μας προς την προσφορά της. Αυτός είναι ο λόγος που ο Θεός μάς δίνει χρόνο. Και εξαιτίας του σεβασμού που έχει για τα πλάσματα Του, ο χρόνος αυτός βιώνεται τόσο από τον Θεό όσο και από τον άνθρωπο… Διότι δεν χωρά αμφιβολία πως όταν δεν ακούμε τη φωνή του Θεού, ή επιλέγουμε να μην απαντήσουμε σε αυτήν, είμαστε απλώς σε αναμονή –περιπίπτουμε σε μία κατάσταση αναμονής διαφόρων πραγμάτων και τελικά ζούμε ολότελα βυθισμένοι στον χρόνο. Όταν όμως αυτό που περιμένουμε είναι μεγάλης προσωπικής σημασίας για μας, τότε αντιλαμβανόμαστε περισσότερο το πέρασμα του χρόνου. Και αυτή η αναμονή για κάποιο σπουδαίο γεγονός περιλαμβάνει

Ἀξιοποίησε τὸ χρόνο σου

Ἐξαγοράζων τὸν χρόνον

Ὥφθης βάσις ἄσειστος τῇ Ἐκκλησίᾳ, νέμων πᾶσιν ἄσυλον, τὴν κυριότητα βροτοῖς, ἐπισφραγίζων σοῖς δόγμασιν, Οὐρανοφάντορ Βασίλειε Ὅσιε.

Ευχόμαστε ο Άγιος Βασίλειος να είναι φωτεινός οδοδείχτης

 στο δρόμο της ζωής μας, τη νέα χρονιά που ξημερώνει.

Γιατί ακολουθώντας τα χνάρια των αγίων, 

τα αποτυπώματα του κόπου τους και της αγάπης τους

 σ' Εκείνον και τον κόσμο Του, 

αποκτάει νόημα και η δική μας ζωή 

και ο δικός μας αγώνας, οι χαρές και οι λύπες. 

Έτσι ώστε να ζούμε προς δόξα Κυρίου, 

έχοντας κοινωνία με τους αγίους Του.

Καλή και ευλογημένη χρονιά!

Καλὴ καὶ εὐλογημένη νέα χρονιὰ, μὲ τὶς εὐχὲς τοῦ Ἁγίου Βασιλείου!

 

 Άγιος Βασίλης έρχεται Γενάρης ξημερώνει 
Βασίλη μ’ πούθεν έρχεσαι κι απούθε κατεβαίνεις. 
Από τη μάνα μ’ έρχομαι και στο σχολειό πηγαίνω να πα να μάθω γράμματα, 
να πω την αλφαβήτα.






 Ἀρχιμηνιὰ κι ἀρχιχρονιά, ψηλή μου δεντρολιβανιά·
κι ἀρχὴ καλός μας χρόνος, ἐκκλησιὰ μὲ τ᾿ ἅγιος θρόνος.

Ἀρχὴ ποὺ βγῆκεν ὁ Χριστός, ἅγιος καὶ πνευματικός,
στὴ γῆ νὰ περπατήσει, καὶ νὰ μᾶς καλοκαρδίσει.

Ἅγιος Βασίλης ἔρχεται, κι ὅλους μᾶς καλοδέχεται,
ἀπὸ τὴν Καισαρεία, σύ ῾σ᾿ ἀρχόντισσα κυρία.

Βαστᾷ εἰκόνα καὶ χαρτί, ζαχαροκάντιο ζυμωτή,
χαρτὶ καὶ καλαμάρι, δὲς κι ἐμὲ τὸ παλικάρι.

Τὸ καλαμάρι ἔγραφε, τὴ μοίρα μου τὴν ἔγραφε,
καὶ τὸ χαρτὶ ὡμίλει, Ἅγιέ μου καλὲ Βασίλη.

Βασίλειε πόθεν ἔρχεσαι, καὶ δὲν μᾶς καταδέχεσαι,
καὶ πόθεν κατεβαίνεις, καὶ δὲν μᾶς ἐσυντυχαίνεις;

Ἀπὸ τῆς μάνας μ᾿ ἔρχομαι, μὰ ἐγὼ σᾶς καταδέχομαι,
καὶ στὸ σχολειό μου πάω, δὲ μοῦ λέτε τί νὰ κάμω.

Κάτσε νὰ φᾶς, κάτσε νὰ πιεῖς, κάτσε τὸν πόνο σου νὰ πεῖς,
κάτσε νὰ τραγουδήσεις, καὶ νὰ μᾶς καλοκαρδίσεις.

Μὰ ἐγὼ γράμματα μάθαινα, τραγούδια δὲν ἐμάθαινα,
τραγούδια δὲν ἠξεύρω, νά ᾿ρθω τζόγια μου νὰ σ᾿ εὕρω.

Κι ἂν δὲν ἠξεύρεις γράμματα, ἑλληνικὰ σπουδάγματα,
πές μας τὴν ἀλφαβήτα, πῶς ἐπέρναγες τὴ νύχτα.

Χλωρὸ ραβδί, ξερὸ ραβδί, ἄσπρο σταφύλι ροζακί,
χλωρὰ βλαστάρια πέφταν, ροδοκόκκινη βιολέτα.

Κι ἀπάνω στὰ βλαστάρια της καὶ στὰ περικλωνάρια της,
πέρδικες καλαηδοῦσαν, τζόγια μου καὶ σὲ ξυπνοῦσαν.

Δὲν ἦταν μόνο πέρδικες, γαρυφαλλιὲς λεβέντικες,
μόν᾿ καὶ περιστεράκια, μαῦρα μου γλυκὰ ματάκια.

Κατέβηκεν ἡ πέρδικα, ποὺ περπατεῖ λεβέντικα,
γιὰ νὰ βρέξει τὸ φτερό της, διατί τόση σκληρότης;

Καὶ βρέχει τὸν ἀφέντη μας, τὸν μπέη, τὸν λεβέντη μας,
τὸν πολυχρονεμένο, καὶ στὸν κόσμο ξακουσμένο.

Πολλὰ εἴπαμε τ᾿ἀφέντη μας, ἂς ποῦμε τῆς κυρᾶς μας:
Κυρὰ μαρμαροτράχηλη, καὶ βλασταρολαιμοῦσα,
ὅταν σὲ γέννα ἡ μάνα σου, ὅλα τὰ δέντρα ἀνθοῦσαν·
καὶ τὰ πουλιὰ τοῦ ποταμοῦ, κι ἐκεῖνα κελαηδοῦσαν.

Πολλὰ εἴπαμε καὶ τῆς κυρᾶς, ἂς ποῦμε καὶ τῆς κόρης:
Ἂν ἔχεις κόρη ἔμορφη, γραμματικὸς τὴν θέλει.
Ἂν εἶναι καὶ γραμματικός, πολλὰ προικιὰ γυρεύει.
Γυρεύει ἀμπέλια ἀτρύγητα, κι ἀμπέλια τρυγημένα·
γυρεύει καὶ τὴ θάλασσα μὲ ὅλα τὰ καράβια·
γυρεύει καὶ τὸν κὺρ-Βοριᾶ, νὰ τὰ καλαρμενίζει.

Πολλὰ εἴπαμε τῆς κόρης μας, ἂς ποῦμε καὶ τοῦ γιοῦ μας:
Ἂν ἔχεις γιὸ στὰ γράμματα, καὶ πιάσει τὸ ψαλτήρι,
νὰ τὸν ἀξιώσει ὁ Θεός, νὰ βάλει πετραχήλι.

Πολλὰ εἴπαμε καὶ τοῦ υἱοῦ, ἂς ποῦμε καὶ τῆς δούλας:
Ἂν ἔχεις δούλα ἔμορφη, καὶ βγεῖ νὰ μᾶς κεράσει,
νὰ τῆς εὐχηθοῦμε ὅλοι μας,
νὰ ζήσει, νὰ γεράσει, καὶ ψωμὶ (2) νὰ μὴ χορτάσει!

Και εις έτη πολλά.